PAAZ

Geschreven bij Paaz

De cover springt meteen in het oog, heel mooi. Aanvankelijk begreep ik niet helemaal waarom het hoofd op de grond lag maar als je het boek leest kom je er wel achter.

Wat een heerlijke schrijfstijl heeft Myrthe van der Meer. Ze beschrijft in haar boek de toch wel minst prettige fase uit haar leven. Ze doet dat op een manier die helemaal niet zwaarwichtig is maar met een vleugje humor. Soms zelfs meer dan een vleugje. Ik noem dit 'de Myrthe-style' en ik ben fan.
Myrthe kan in hele mooie plastische beschrijvingen haarfijn weergeven wat er in het hoofd van Emma omgaat. Zo kan je jezelf als lezen natuurlijk beter inleven in het leven van een patiënt op de paaz.

Tijdens het lezen voel je duidelijk de gemoedstoestand van Emma. Eerst de ontkenning, die toch behoorlijk lang duurt, dan stilaan het besef en de aanvaarding en naar het einde toe voel je het boek figuurlijk lichter worden. De rust die weerkeert over haar. De laatste 30 bladzijden als ze zich stilaan voorbereidt op het naar huis gaan en afscheid neemt van iedereen vind ik toch wel heftig. Je leeft als lezer helemaal mee in het ritme van de paaz en dan gaat dat stoppen. Ik heb het laatste stuk gelezen in een waas van tranen niet omdat het zo triest was maar heel aangrijpend dat afscheid en terug naar het gewone leven.

Het boek geeft een volgens mij realistisch beeld over een opname in de paaz. Emma beschrijft het leven in de paaz dat zich buiten haarzelf afspeelt alsof ze er geen deel van uitmaakt maar op de kantlijn staat en de hele tijd observeert. Ik heb ook heel wat opgestoken over de verscheidenheid aan problemen waarmee patiënten in de paaz te kampen hebben. De reden van hun opname is zeer divers. Deze worden op een voor mij toch leerzame manier beschreven.
Nergens wordt het boek té negatief over patiënten, dokters of verplegers. Ik merk wel een hulpkreet tussendoor naar het systeem toe maar dan op een beleefde manier.

Terwijl ik aan het lezen was heb ik mezelf heel vaak de vraag gesteld of je als patiënt in de paaz niet ‘gek’ wordt van de andere patiënten met hun verhaal. Ik vond het een zeer openhartig, verhelderend en ontroerend boek. Chapeau voor Myrthe van der Meer. Respect hoor!

Geschreven bij Paaz

Ik vind het boek PAAZ een vlot geschreven boek. Een aanrader voor iedereen die in zijn omgeving iemand kent met psychische problemen. Het beschrijft heel open de teloorgang van iemand die het leven niet meer ziet zitten. Toch is het geen melodramatisch boek geworden maar een verhaal met echte personen die alleen maar ook samen worstelen om overeind te blijven. Het laat ook duidelijk zien, dat de hulpverlening niet altijd op een lijn zit, zonder dit te extreem door te laten klinken in het verhaal. Het maakt de hulpverleners daardoor ook weer menselijk.

Ben blij dat dit boek (weer) wat aandacht krijgt. Een realistisch kijkje op opname en behandeling op een PAAZ. Soms best een pittig en confronterend kijkje. Maar de schrijfstijl en wat humor houden het luchtig. Hopelijk houdt en/of brengt dit boek een gesprek in gang en breekt het gesprek met de taboe die er toch nog steeds heerst op de psychische problematiek.