Een boek dat echt iedereen gelezen moet hebben. Rudolf geeft een verslag van zijn verblijf in een door mensen gemaakte hel. Je komt als lezer oog in oog te staan met de meest gruwelijke kant die wij als mensen in ons dragen. Als je beelden over Auswitz op televisie ziet, de foto's met stapels dode mensen, oude mensen die nog een keer terug gaan en een kort verhaal vertellen dan komt het toch niet ècht binnen. Het lijkt iets uit een ver verleden en niks over jou als mens te zeggen. Door dit boek kom je zelf met Rudolf in Auschwitz terecht. Rudolf laat zien hoe een mens overleeft wanneer je niet meer als mens wordt gezien maar als een rat, ongedierte. Hoe mensen zich gaan gedragen als ze net één positie boven de ontmensden hebben maar niet behoren tot de suprieuren. En hoe een zelfbenoemd superras baby's, kinderen en volwassenen hetzelfde behandelt als een plaag ongedierte. Tijdens het lezen kreeg ik even een hekel aan mensen en aan mezelf. Want het hangt maar net van de omstandigheden af of je ontmenst wordt of verheven wordt boven de rest. Maar uit dit hekelen kwam inzicht. Ik begon in te zien dat het veroordelen van een hele groep mensen vandaag nog steeds gebeurt. En dat het daar dus kennelijk mee begint, met "zij" en "wij". Met beeldvorming "zij zijn onbetrouwbaar, dieven zijn het, criminelen en ze moeten weg".
Maar dankzij Rudolf kan ik ook nog de kracht van hoop en liefde zien. Niet alleen heeft hij zich na zijn ontsnapping ingezet om de hel van Auschwitz te stoppen. Door dit boek zijn mijn ogen open gegaan voor de schaduwzijde in ieder van ons maar ook de vernietigende kracht die zo klein en onschuldig begint. En daardoor zal ik deze ontmantelen waar ik kan. Of het nu in mezelf gebeurt of in mijn medemens, ik zal het ontmantelen. Deze opdracht heb ik van Rudolf Vrba begrepen.
