Geschreven bij De laatste liefdesbrief
Een verhaal over het hebben, houden én verliezen van die ene ware liefde in je leven. Emotioneel, ontroerend en prachtig beschreven door Jojo Moyes. Zonder ook maar een enkel moment te hebben gehad dat het overdreven of onaannemelijk zou zijn heb ik dit prachtige boek in één ruk uitgelezen. Daar ontkom je niet aan als je eenmaal bent begonnen. De karakters van Anthony ´Boot´ maar vooral ook die van Ellie en Jennifer zijn geweldig goed en diepzinnig beschreven. Twee vrouwen in totaal andere tijden. Ellie die in het moderne en vrije leven van de twintigste eeuw zelfstandig is, werkt en haar eigen keuzes kan maken. Jennifer die in ‘betere kringen’ verkeert in de jaren zestig. Het vooral niet uiten van een eigen mening waar anderen bij aanwezig zijn. Mooi zijn voor je man en je beste kant laten zien op feestjes en sociale bijeenkomsten. Daar ging het in die kringen toen om. Maar de twee vrouwen hebben meer met elkaar gemeen dan ze zelf ooit hadden kunnen denken.
Van de titel kreeg ik het een beetje benauwd. Ik hou totaal niet van overdadige liefdesverhalen of chicklits. De titel blijkt na het boek gelezen te hebben een voltreffer maar ik denk dat sommige lezers het onterecht zullen laten liggen. Natuurlijk is dit een roman en ja, het gaat over liefde en alles wat daarbij hoort. Maar het is niet alleen een goed verhaal, het is ook interessant. Het geeft je een kijkje in de jaren zestig en doet je daardoor verzuchten dat je als vrouw blij mag zijn dat je in deze tijd leeft. Bij sommige stukjes had ik wel wat twijfels, zou het echt zo zijn geweest toen? Maar ach, het liefdesverhaal is er niet minder om, dat is tenslotte van alle tijden. Tenminste, dat is mijn mening. De briefwisseling vanuit Anthony ‘Boot’ naar Jennifer is er eentje die rechtstreeks uit een film komt. Open, eerlijk en met vanuit het hart geschreven. Heel bijzonder………
Al bij al een oprechte aanrader. Een lekker dik boek om heerlijk een tijdje in te kunnen wegzinken, een prachtig liefdesverhaal. ( maar absoluut geen Bouquetreeksachtige taferelen, dan had ik het heel snel weggelegd en niet verder gelezen!) Wel wat kleine dingen; het laatste hoofdstuk had van mij niet gehoeven, het verhaal was inmiddels verteld, het was klaar. Ook de korte briefjes en sms´jes tussen de hoofdstukken vond ik niets toevoegen. Ik heb ze gelezen maar ze staan los van het inhoudelijk verhaal.
Dit boek is het tweede boek van Jojo Moyes wat mij is gevraagd te lezen en recenseren door uitgeverij De Fontein, dank je wel Dagmar! Ook dit boek is adembenemend mooi. Het is een ontroerend verhaal wat je doet meeleven. Het mooie vond ik ook dat, ondanks dat het zich in totaal verschillende tijden en milieus afspeelt, beide verhaallijnen zoveel met elkaar gemeen hebben. En hoe ze uiteindelijk bijeenkomen is prachtig.
Moyes schrijft lekker vlot, geen gedraal, geen overbodige of eindeloze dialogen. Ook voor degene die niet snel naar een roman zullen grijpen wil ik melden dat deze schrijfster een ‘andere’ manier heeft van het schrijven van romans. Als verstokte spanningszoeker heb ik meer dan genoten van dit boek.
****1/2
