Honger, een titel waarachter een enorme impact schuilt op de mensheid. Zeker één miljard mensen lijden honger, waarvan er minstens jaarlijks negen miljoen van de honger overlijden. Kan het nog schrijnender? De Argentijn Martín Caparrós (1957), schrijver van ruim 20 boeken, schetst de toestand in de wereld en doet dit via verhalen, informatie, analyses en getuigenissen.
In dit verbijsterende boek legt de schrijver zijn focus op de landen die het ergst zijn getroffen, waar hongersnood het moordende kankergezwel is van deze tijd. Het zijn niet allemaal voor de hand liggende landen waar mensen honger lijden. Niger, India, Bangladesh, Argentinië, Madagaskar, Zuid-Soedan en de Verenigde Staten komen aan bod; landen die de auteur zelf heeft bezocht. Als we beseffen, dat zelfs bepaalde partijen speculeren met voedsel, dan wordt het snel duidelijk hoe diep dit maatschappelijk probleem wel zit. Dit betekent ook dat wij, als mensen, een verantwoordelijkheid op onze schouders dragen. “En als er geen honger meer in de wereld zou zijn? Als er niemand meer honger zou lijden? Honger is een hyperbool. Honger is zoals gezegd een grote stommiteit, een schreeuw voor hen die niet luisteren, een metafoor voor hen die zich van de domme houden." In deze enkele zinnen worden de lezers duidelijk met de neus op de werkelijkheid gedrukt, niet?
Zelf heb ik schrijnende toestanden gezien tijdens mijn dienstreizen naar Marokko, India, Pakistan, China, Bangladesh. Daklozen gezien, die je op de straat smeken voor een aalmoes, om iets te eten te krijgen. Ouders die zich te pletter werken, in mensonwaardige omstandigheden. Voor een salaris van één schamele Euro per dag, om toch maar te proberen met hun familie te overleven. Mensen zonder enig toekomstperspectief, in de jaren 2000… Mijn vaderhartje brak telkens in stukjes als men me vroeg om wat geld. Ik heb mensen met elkaar op de vuist zien gaan, net nadat ik in Bangladesh enkele dollars gaf aan een ondervoed kind. “Stay in the car, Guy”, zei mijn chauffeur toen, “For your own safety.” Terwijl er op datzelfde ogenblik in mijn dorp door de plaatselijke hypermarkt bijna dagverse groenten, fruit en vlees achteloos in de afvalcontainers worden gedumpt. Niet langer geschikt voor de verkoop, heet dat dan…en er tegelijkertijd miljoenen mensen snakken naar een beetje eten. Deze dikke pil van ruim 650 (!) pagina’s zou verplichte kost moeten worden op de universiteiten, wereldwijd.
“En als er geen honger meer in de wereld zou zijn? Als er niemand meer honger zou lijden? Honger is een hyperbool. Honger is zoals gezegd een grote stommiteit, een schreeuw voor hen die niet luisteren, een metafoor voor hen die zich van de domme houden." In dergelijke, veelzeggende zinnen worden de lezers duidelijk met de neus op de werkelijkheid gedrukt, niet?
