Wat een heerlijk boek! Natuurlijk zal het worden vergeleken met Eus. In beide boeken wordt een subcultuur weergegeven die wel op waarheid zal berusten. Eus(ook een erg goed boek) kun je in de muziektermen van de hoofdpersoon Sam uit dit boek weergeven al een Canto Ostinato - een pianostuk met een steeds weerkerend en variërend thema, een beetje hypnotiserend, soms met een vleugje mistroostigheid maar toch met een mooi gecomponeerd eind.
De belofte van Pisa is zoals het derde deel van de Moonlight Sonate van Beethoven: bevlogen, van agressief tot gevoelig en ingetogen - kortom alles zit erin. Wat het eigenlijk bijzonder maakt is moeilijk te omschrijven. De subcultuur, de losbandigheid, de tegenwoordig onvermijdelijke sex? Nee het is de stijl, het eigene van Mano Bouzamour. Een behendige Vespa die over tussendoor glipt, zich niet laat vangen en daar kan komen waar anderen niet geraken. Het belooft heel veel voor de toekomst.
