Geschreven bij The Devil's Edge
Na lost river had ik mij ingesteld op een diepere laag in de relatie tussen Ben Cooper en Diane Fry. Ik ben niet teleurgesteld , maar het (her)optreden van Carol Villiers, voorheen Carol Parry, belooft meer dan een "bunny" uit de hoge hoed.
New rich in een oude gemeenschap waar het sociale leven zich beperkt tot once a year at Riddings Show zorgt voor een voorspelbare spanning, Booth "a modern master" (Guardian) ziet kans om de gelaagdheid in de nieuwkomers haarfijn neer te zetten.
De spanning na een gewelddadige gebeurtenis en het effect op "normale" mensen wordt schitterend in beeld gebracht. Diane Fry scoort met de analyse wat er op het erf van Matt Cooper is gebeurd, door haar actie verschaft ze zich een plattelands uitstraling waardoor de bal toch in de eigen goal beland.
Naast de directe lijnen zijn de indirecte interacties wederom goed verzorgd bij Stephen Booth. Het is opletten geblazen, je ziet het pas als je het ziet zonder dat er je iets onthouden wordt. Het is geen kwartje wat valt, maar de lezer krijgt het volle pound.
Ik weet dat er meer dan één vervolg komt, het zal wel enige tijd afzien worden. De eerste bladzijden van IJsmaan van Jan Costin Wagner (b)lijken de pijn al enigszins te verzachten. The Edge is no. 11 uit een sterke serie zonder ook maar één tegenvaller. Het was (zie Lost River) wederom smullen. Wonderful!
GJHB