Geschreven bij Jack Reacher - Persoonlijk
Publicatie van een nieuwe Jack Reacher is voor menigeen een geluksmoment dat dagen voortduurt. Vond zijn avonturen in afgelegen delen van de VS altijd minder dan actie in een drukke, stedelijke omgeving. Dit lijkt een heel goede te worden, volgens de flaptekst zijn beste. Want eindelijk, eindelijk wordt JR ingezet in het buitenland, waar hij een groot deel van zijn MP-carrière doorbracht en wel in Parijs en Londen.
Waarom? Een topscherpschutter heeft geoefend op een wereldleider van 1.300 meter afstand met een perfect schot door beveiligingsglas, waarna een tweede schot had moeten volgen. Een examen, auditie, maar voor welke opdrachtgever? Zó schieten kunnen hooguit 25 mensen wereldwijd waarvan al snel vier mogelijke kandidaten overblijven. Eén ervan is Amerikaan en JR en hij kennen elkaar van vroeger, van Colombia…
Boek dat leest als een trein vol toegepaste logica, kansberekening en mechanica, alsmede veel charme jegens de vrouwelijke mens en bruut geweld voor mannen die niet willen luisteren.
Een minpuntje op de eerste bladzij (en later herhaald) als JR mijmert dat, “(j)e kunt het leger wel vaarwel zeggen, maar het leger zegt jou nooit vaarwel. Niet voorgoed. Niet helemaal”. Daarmee bedoelen Lee Child/Jack Reacher de officieren, niet de meer dan een miljoen soms zwaar getraumatiseerde manschappen die in Afghanistan en Iraq dienden en veel te weinig nazorg krijgen.