Brenda van Osch schrijft in dit boek op indrukwekkende wijze over haar ervaringen met haar veel te vroeg geboren dochter Eva.
In plaats van in de veilige warme holte van een moederarm, begint dit mini-mensje haar leven gekoppeld aan machines die haar in leven moeten houden.
Prachtig beschrijft Brenda de onzekerheid, het verdriet en de dilemma's waarmee zij en haar man Lennard te maken krijgen. Nergens beschuldigend of sentimenteel. Wèl warm en oprecht, met een taalgebruik dat diep in het hart treft...
Het stemt tot nadenken of het een juiste beslissing is om de behandelgrens van prematuren te verlagen naar 24 weken. Dit boek zou verplichte lectuur moeten zijn voor alle neonatologen in opleiding.