Kom hier dat ik u kus

Dit boek gaat, in mijn optiek als psycholoog, over een van de meest voorkomende en ook een van de meest ernstige vormen van kindermishandeling, emotionele verwaarlozing; een toestand waarbij de ouders er niet in slagen om een opgroeiend kind de aandacht, liefde, zorg, en begrip te bieden die het nodig heeft. Het is een beklemmende ervaring voor de lezer om te zien hoe ogenschijnlijk nog redelijk 'normale' incidenten zich op en op blijven stapelen, met als gevolg dat de hoofdpersoon een karakterbeschadiging ondergaat waar ze de rest van haar leven -en ook dit laat het boek zien- mee blijft worstelen. Het is angstaanjagend om te zien hoe het opgroeiend kind de boodschappen van de ouders overneemt, en met hun bril naar haar broertje gaat kijken: hoe durft hij zo dom en egoistisch te zijn om òòk nog om nieuwe viltstiften te vragen. Mona, de hoofdpersoon, die de ouders als een havik in de gaten houdt, om te voorkomen dat zij woede en boosheid (met bijbehorende schuldgevoelens over zichzelf) over zich afroept, staat in de kou. Geen kind zou dit mogen overkomen, maar dit komt veel te vaak voor.

Het boek is vlot geschreven en met name het eerste deel, waarin de lezer vanuit het hoofd van een 11(?)-jarig meisje meekijkt in haar leven, is ijzersterk geschreven. Het is een nietsontziend en onopgesmukt verslag waarbij de beschadiging, die door de generaties heen door blijft lopen, maar hopelijk eindigt bij Mona, prachtig wordt weergegeven en vooral door de onophoudelijke stroom voorbeelden en incidenten de horror afschildert van dit soort gezinssituaties.

Of de schrijfster uit eigen verleden put of dergelijke processen in anderen heeft waargenomen: in beide gevallen grote hulde voor het waarnemen en doorvoelen van dit grote leed.

Prachtig, ontroerend boek waarin de hoofdpersoon, die zich altijd aanpast, besluit om uiteindelijk zichzelf te zijn.
Mooi geschreven, personages die vorm krijgen en een trieste ondertoon.

Zeer interessant verhaal over worden wie je bent. Invloeden, ouders, gedrag en hoe je daar dan later over struikelt. Voor wie de moed en mogelijkheid heeft inzicht in zichzelf te krijgen. Je kunt nav dit verhaal bij jezelf nagaan.. hoe zit het bij mij? Ik vind het een meesterwerkje. De Vlaamse taal ontroert. Echt een dikke aanrader, voor wie wil lezen wat er staat..

Ik heb alle drie boeken van Griet op de Beeck gelezen, maar 'Kom hier dat ik u kus' is veruit mijn favoriet. Mooie zinnen onderstreep ik vaak tijdens het lezen, maar in dit boek blééf ik maar strepen... Prachtig. Alles.

"Ook dat wat je niet bent, bepaalt je, zoals datgene wat je bent kwijtgeraakt."
In tijden niet zo'n indringend en hartverscheurend boek gelezen. Prachtig ademloos geschreven, maar zo pijnlijk en herkenbaar dat ik steeds pauzes moest nemen tijdens het lezen. Alsof ik steeds ophield met ademen en -terwijl ik het vooral overdag las- alsof het buiten al donker en koud was. De menselijke natuur in al zijn tekortkomingen, de onvermijdelijkheid van het doorgeven daarvan en de moed om ondanks alles toch je eigen weg te vinden, hoe kronkelig ook.

Zelden een boek gelezen waarin de innerlijke wereld van de hoofdpersoon zo dichtbij voelt als in 'kom hier dat ik u kus'. Ik begrijp niets van sommige commentaren dat het te saai zou zijn. Ik vind het juist een boek om niet te snel te lezen, maar met kleine stukjes langzaam van te genieten. Verwacht geen spannende pageturner maar een roman met psychologische diepgang. Met momenten herkenbaar, soms hardop gelachen en diep ontroerd geraakt. Het leven van Mona is in al zijn onmacht beschreven, en evengoed geeft het verhaal hoop. Prachtig, ik kan het iedereen aanraden!

De combinatie van verhaallijn en de Belgische dialogen maken het boek een boeiende leeservaring. Op meeslepende wijze wordt je mee genomen in de opvoedingssituatie waarin de onuitgesproken zaken zo tastbaar zijn beschreven. Het boek neemt je mee in de emoties en het proces van onmacht van het gezin.

In drie fasen maken we kennis met de hoofdpersoon die het bepaald niet meezit in het leven. Pas aan het eind van het boek werpt zij het juk van geen eigen keuzes te kunnen maken van zich af, na een overtuigend, intens en ontroerend beschreven sterfbed van haar vader. Hierna staat de weg naar eigen geluk eindelijk voor haar open. De personages zijn herkenbaar en realistisch beschreven, in het begin twijfel je even waar het naar toe moet, maar gaandeweg wordt het almaar sterker, je voelt mee met de hoofdpersoon (ongemakkelijk); het slotstuk is overweldigend. Een prachtige roman en een duidelijke aanrader.

En dan resteert alleen de stilte...

Ben ik geworden wie ik ben of ben ik wie anderen willen dat ik ben? Na het lezen van Kom hier dat ik u kus van Griet op de Beeck blijft deze vraag no een tijdje rondspoken in mijn hoofd. In hoeverre bepaalt de omgeving wie je bent?

In Kom hier dat ik u kus maken we kennis met de negenjarige Mona. Ze zit al een tijdje in een donker kamertje in de hoek van de kelder. Dat ze geen braaf meisje is, heeft haar moeder haar al vaak duidelijk gemaakt. Maar: wat moet ze dan toch allemaal doen en laten om haar moeder tevreden te stellen? En haar vader? Die heeft graag dat ze stil is. Hij is een typisch voorbeeld van een altijd afwezige, want 'druk, druk, druk', vader. De relatie tussen vader en moeder is liefdeloos en je vraagt je af waarom die twee mensen ooit voor elkaar hebben gekozen. De eenzaamheid spat er gewoon van af.

Als moeder verongelukt, komt vader al vlot aanzetten met Marie, de nieuwe moeder. Ook dit huwelijk kent geen liefde en vrolijkheid.Anne-Sophie, het babyzusje, verandert daar niets aan. Marie is ongelukkig en ontevreden en het lijkt alsof ze haar bestaansrecht uit dit negatieve gedrag haalt. Mona doet haar best om lief, stil en onopvallend te zijn en te voldoen aan de wensen van Marie. Dat Marie niet blij is, moet toch wel haar schuld zijn? Heel treffend is de manier waarop de schrijfster de gedachten van Mona verwoordt: passend bij een kind van negen, dat 'harder moet worden' , maar niet weet hoe dat moet.

Op haar vierentwintigste woont Mona op zichzelf. Ook nu laat ze haar leven eigenlijk leiden door anderen. Haar vriend Louis haalt haar aan en duwt haar weg en Mona accepteert het allemaal, bang als ze is om hem te verliezen. Daar waar haar broer Alexander wel zijn eigen keuzes durft te maken, blijft Mona zich verantwoordelijk voelen voor het geluk van anderen.

Op de Beeck hanteert de ik-vorm en dat zorgt ervoor dat je dicht op de huid van Mona komt te zitten. Bij vlagen grijpt het boek je zodanig aan dat je de personages wel door elkaar zou willen rammelen: Wat doen jullie elkaar aan? Tegelijkertijd weet je ook dat ergens een keer een omslag moet komen. Dat gebeurt ook. Als de vader, 'de papa', ernstig ziek wordt en in het ziekenhuis belandt, komt er voor het eerst een echt gesprek op gang tussen Mona en haar vader. Dit klinkt nogal cliché, maar het doet nergens afbreuk aan het verhaal.

Kom hier dat ik u kus is een ontroerend en hartverscheurend verhaal over mensen zoals er velen zullen zijn. Een verhaal met rake beelden die je aangrijpen. 'Er hollen muizen door mijn gedachten. Rondtollend blijf ik zitten op mijn stoel, alsof ik niks anders nog kan.' Een verhaal dat 'nazingt' als het boek al lang gesloten is. Kortom: een verhaal dat nu al roept om een opvolger.

Hoe is het om op te groeien in een disfunctioneel gezin? Hoe ga je vervolgens zelf relaties aan en wanneer zie je dat de regels die werkten in het gezin van herkomst niet meer hoeven te gelden voor jouw eigen leven? In drie delen wordt prachtig beschreven hoe de hoofdpersoon zich ontwikkelt.