Het lezen van De Helaasheid der Dingen was voor mij, die doorgaans vrij tot zeer weinig boeken leest, een aangename ervaring. Het boek vertelt een autobiografisch verhaal over de ellendige jeugd van Dimitri Verhulst. We krijgen een kijk in de triestige omgeving waarin hij opgroeide, met weinig hoop op een mooie toekomst. Hij woont in een arm dorp, zijn moeder heeft hem verlaten en hij woont met zijn vader en drie nonkels, allen wat boertig en af en toe eens aan de drank, bij zijn grootmoeder. De titel vind ik goed passen bij het verhaal, alsook het voor mij de manier waarop het verhaal wordt gebracht mooi in beeld brengt. De directe en cynische manier van schrijven zorgt er zowel voor dat de boodschap duidelijk overkomt als dat de triestige inhoud humoristisch wordt overgebracht. Het verhaal verveelt niet en wekte mijn nieuwsgierigheid naar het vervolg telkens opnieuw op. Ondanks deze cynische en directe schrijfwijze merkte ik namelijk een zeer ontroerend verhaal dat enorm op de empathie inspeelt. Met De Helaasheid der Dingen heeft Dimitri Verhulst een stevige prestatie neergezet.
