Geschreven bij The Corpse Bridge
De relatie tussen Ben Cooper en Diana Fry verdiept zich in het 14e boek uit een geweldige reeks. Stephen Booth schrijft volgens een herkenbaar patroon, plaatselijke eigenaardigheden en getroubleerde mensen met a real human touch. Zijn hoofdrolspelers en hun directe relaties zijn vertrouwd, onvolmaakt en heel herkenbaar.
No.15 Lost River is al weer een boek waar ik haast niet op kan wachten, het zal weer vertrouwd aanvoelen, het garandeert meerdere uren leesplezier. I'm hooked!
Booth beweegt zich op het niveau van Peter Robinson en Ian Rankin, hij heeft zijn eigen playground gecreëerd, hij lijkt voorshands niet uitgespeeld.
Het verhaal ontwikkelt zich moeiteloos, de rationaliteit van Fry en het gevoel van Cooper lopen elkaar niet voor de voeten, maar vormen een versterkend geheel. Booth is een meester in het verwerken van een detail, hij laat de lezer ruimte om zijn plaatje verder in te vullen. En eindelijk....
N.B. Het boek staat niet echt op zich zelf. Lees de hele reeks om deze kers op de taart te waarderen.
GJHB