Het diner

Geschreven bij Het diner

Als je dit boek leest, begrijp je hoe Herman Koch met Jiskefet zo grappig kon zijn: het zit 'm in de manier waarop hij naar mensen kijkt. Genadeloos, maar met voelbaar plezier, beschrijft hij met treffende details de onhebbelijkheden van bepaalde types, zonder dat deze kluchtig, plat of saai worden. Dit boek is geen dijenkletser, maar wel erg grappig op een villeine manier.
Daarnaast is het boek heel spannend en dat komt mede doordat het zo knap in elkaar zit.
Tot slot zet het je aan het denken over hoe ethisch 'loyaliteit' eigenlijk is, en tot hoe ver de liefde voor je kinderen kan en zou mogen gaan.
Dit was 'mijn eerste keer met Herman Koch', maar het smaakt zeker naar meer.

P.S. Laatst legde de bediening in een eetcafé mij uit wat er allemaal op mijn borrelplankje lag door alles met de pink even aan te wijzen. Ik had het een beetje zwaar... (lees het boek, dan begrijp je wat ik bedoel)

Geschreven bij Het diner

Van te voren dacht ik: Hoe kun je een spannend verhaal schrijven dat zich afspeelt gedurende slechts één diner? Maar goed, als winnaar van de NS publieksprijs dacht ik mij te laten gaan verrassen, maar dit is helaas niet gelukt.

Er gebeurt heel weinig in het boek en het duurt te lang voordat je ook maar iets te weten komt van waar het allemaal om draait. En het is niet zo dat je in spanning daar naartoe leeft.

Samenvattend vind ik het een boek met goed uitgewerkte personages maar een (zeer) saaie verhaallijn.

Geschreven bij Het diner

Laten we maar meteen met de deur in huis vallen. Mijn grootste probleem met het diner zijn de personages. Wat een hekel had ik aan elk personage in dit verhaal. Meestal heeft dit geen invloed op mijn leeservaring, maar deze keer geraakte ik gewoon niet over mijn ergernis. De arrogantie en kortzichtigheid droop gewoon van de pagina’s. Vooral het hoofdpersonage. Wat een zielige man die niets anders doet dat druipen van jaloezie over de levensstijl van zijn broer. Zijn enige doel lijkt te zijn om een ongemakkelijke avond, nog ondragelijker te maken. Hoe meer we over hem te weten kwamen aan de hand van flashbacks, hoe meer ik me aan hem begon te ergeren. Het ganse verhaal en de interactie tussen de personages voelt erg geknutseld aan. Net alsof de personages geen mensen, maar robots zijn. Niets verloopt natuurlijk en het enige personage dat een beetje “menselijk” overkomt is de zoon van het hoofdpersonage. Vreemd is dit, vermits het ganse boek draait over de criminele activiteiten van de zoon en zijn neef. En hoewel hij dus eigenlijk de “slechterik” is in het verhaal, is hij toch de enige waar ik me een beetje toe aangetrokken voelde.

Aan de andere kant vond ik de manier waarop Koch het verhaal opbouwde erg aangenaam. Hij besteed heel veel tijd aan het beschrijven van de maaltijden, de omgeving en wat dat allemaal niet zal gekost hebben. Maar over de dingen die echt belangrijk zijn blijft hij opzettelijk erg vaag. De psychologische afwijking, de leugens tussen man en vrouw en de achtergrond van de personages. Het lijkt allemaal niet te veel rol te spelen. Hierdoor creëert hij een erg gespannen feest die uiteindelijk opbouwt naar de vraag waar het allemaal om draait: hoever ga je om je kind te beschermen?

Zelf moeder zijn is die vraag net wat er voor zorgde dat ik bleef lezen en het boek zelf uitgebreid met mijn man besprak. Ben je als ouder verantwoordelijk voor de daden van je kind? Is een kind altijd het product van zijn omgeving of heeft zijn aangeboren natuur toch vaak de bovenhand? En wat is dat juist je kind beschermen? Een boek dat ervoor zorgde dat ik dieper ging nadenken over bepaalde zaken en net daarom wil ik het toch nog graag twee sterren toekennen!