De jacht op het verloren schaap

Geschreven bij Jacht op het verloren schaap

Hoop dat andere lezers mijn gevoel over literatuur delen: schrijvers hebben vaak een visie, boodschap, maar hoe handig verpakken ze die? Attractief en leesbaar of juist niet? De veel geprezen Spaanse auteur J. Marías’s boeken zijn zware kost met lange zinnen en een volle bladspiegel geschreven door een irritante, ijdele verteller met tal van complexen en nare vooroordelen. Paul Theroux’s laatste roman (“Een dode hand”) is zogenaamd geschreven door zijn alter ego, maar laat de lezer naar adem happen vanwege de irritante, dwepende schrijfstijl.
Deze lezer wisselt graag zware met lichte kost af. Niet tussen maar tijdens. Want lichtvoetiger schrijvers als Milan Kundera of Haruki Murakami (HM) kunnen hun boodschap even goed, misschien zelfs beter en zeker aangenamer overbrengen dan voornoemde zwaargewichten .
“De Jacht op het verloren Schaap” is een vroeg werk (1982) van HM die in NL veel fans heeft. Hij is in al zijn boeken zeer Westers georiënteerd (jazz, popmuziek, film, lectuur, kleding, etc.). Dit geldt ook voor dit boek waarin hij op een vederlichte, laconieke en achteloze manier vol zelfkritiek vertelt over zijn hoofdpersoon’s slome leven tot zijn 30e levensjaar, dat plotseling wordt opgeschud door een bericht van de Leider, een verzonnen soort Godfather die Japan al decennia lang stiekem via de politiek en reclame beheerst…
HM wordt wel gezien als de uitvinder van de kaleidoscopische roman met veel hoofdstukken en paragrafen die dromen, heden, verleden en toekomst beschrijven in tal van locaties en waarbij het eindresultaat meer is dan de som van de delen.Zoals gezegd is dit een vroeg werk, maar alle elementen zijn aanwezig die hem later tot een fenomeen hebben gemaakt. Vandaag, ouder en wijzer, gaat zijn meest recente boek over zijn levenslange passie voor hardlopen, marathons, triatlons zelfs. Plezierige, zeer leesbare literatuur vol onverwachte wendingen.

Geschreven bij Jacht op het verloren schaap

Kort na wat naar later bleek een herhaling van de documentaire over Murakami in Het uur van de Wolf, wilde ik meer over deze schrijver weten. Dit bracht me onder meer via YouTube naar De wereld draait door, waarin de schrijver Tim Krabbé over zijn Murakamiverslaving vertelt en een serie laaiend enthousiaste recensies van een zekere Judith Valentijn over de boeken van Murakami.
Begonnen met Hardboiled Wonderland en het einde van de wereld, las ik zojuist de Jacht op het verloren schaap. Nu vrees ik dat ik me net als Tim en Judith bij het legioen Murakamiliefhebbers zal aansluiten.

Ontdekkingsreis
Eerst nog maar even nagenieten dan. De Jacht op het verloren schaap heeft een diepe indruk op me gemaakt. Een fantastische allegorie op de ontdekkingsreis die het leven is. Een ontdekkingsreis naar een eigen identiteit. Een bijna filmische vertelling met naamloze personages (op misschien Rat na dan) dat werkelijk geen seconde verveelt. En het klopt wat een krant volgens de achterflap heeft geschreven: ik voel de dringende behoefte om nog meer van deze schrijver te lezen.

Bovenop
Omdat ik het al een beetje voelde aankomen heb ik me, nu op deze eerste Paasdag alle boekwinkels (Bol inclusief) gesloten zijn, stevig ingedekt. Op het stapeltje leesachterstand in de boekenkast heb ik in plaats van onderop, bovenop Norwegian Wood en de Opwindvogelkronieken vast klaargelegd. Nu weet ik alleen nog niet in welke ik het eerst ga beginnen. Maar zeker is dit, na de jacht op het verloren schaap volgt de rest.

Hoewel het zijn derde boek is, beschouwt Murakami 'De Jacht Op Het Verloren Schaap' als zijn debuutroman en het is meteen duidelijk waarom: dit is het eerste boek waarin die typische Murakami-stijl volledig tot bloei komt. Er is een doodgewone hoofdpersoon, een bizarre zoektocht, dromerige overpeinzingen, subtiele zwarte humor en een meisje met hele mooie oren. Allemaal elementen die in zijn latere werk volop voorkomen. En daarin doet 'De Jacht Op Het Verloren Schaap' zeker niet onder voor zijn latere romans. Het enige waarin het verhaal verschilt van het merendeel van Murakami's latere werk is dat er één verhaallijn is, in plaats van twee (of meer) die bij elkaar komen. Juist daardoor is de zoektocht van de naamloze hoofdpersoon naar iets wat hij misschien helemaal niet gaat vinden hier juist zo sterk. Officieel is het boek onderdeel van de "trilogie van de Rat", maar het is niet nodig om de twee - overigens niet heel erg sterke - voorgangers te lezen om dit mooie verhaal te kunnen volgen.