Lou Niestad beheerst zonder twijfel het genre van de artjournal. Haar tekeningen zijn leuk om te bekijken en haar teksten zitten vol wijsheden. Je vraagt je in Less is Luxe regelmatig af waarom iemand met zoveel talent en een leuke man en kinderen zich moet voornemen om een jaar geen zelfhulpboeken te lezen. In less is luxe gaat Lou op ontdekkingsreis naar datgene waar het werkelijk om gaat. Dat begint met weg doen, van ballast in de vorm van spullen, ongewenste en onnodige verplichtingen, (te) hoge ambities en verwachtingen. Dat is het spannendste en meest herkenbare deel van het boek. Op een gegeven moment, ergens halverwege lijkt ze de balans te hebben gevonden. Ze realiseert zich dat ze voor het eerst in een café zit te wachten zonder iets te doen of te moeten. Voor heel veel mensen zal dat een ervaring zijn die ze niet meer kennen want iedereen lijkt tegenwoordig meteen naar zijn of haar telefoon te grijpen op zo’n moment. Lou vergeet dat en het geeft haar een goed gevoel. Geluk is saai en haar verhalen over hoe leuk ze het heeft met man en kinderen zijn meteen minder boeiend dan de o zo herkenbare zoektocht naar dit geluk. Toch staan er leuke ideeën in het boek bijvoorbeeld om je partner eens in de week een halve of hele dag vrij te geven. Om doelloos door de stad te lopen, een filmpje te pakken of gewoon niks te doen. Een recept waar veel relaties profijt van kunnen hebben.