Ik zou dit boek aanraden aan mensen met een verkoudheid of griepje, want het leest lekker weg en het is leuk, en ook aan mensen die genoeg ellende gekend hebben, want het boek is grappig én heel zacht. De onderwerpen, hersentumor en mogelijke echtscheiding van ouders, kunnen hard lijken, maar worden zacht behandeld. En toch niet zo zacht dat je erbij in slaap valt. De frisse energie van een twaalfjarige straalt op je over.
De plot heeft van alles om spannend te zijn, want Alex heeft een hersentumor (zal hij hervallen? Volledig genezen?) en bovendien kunnen zijn ouders, die een goed koppel waren, het niet zo goed meer met elkaar vinden sedert zijn operatie want ze zijn te gespannen. Hoe gaat Alex daarmee om? Zijn vriendin Chloë, van wie de ouders gescheiden zijn, helpt hem.
Maar die plot blijft het hele verhaal door verbazend zacht uitgewerkt. Nergens werd ik angstig, hooguit nieuwsgierig. Daarom vroeg ik me af of dit niet eerder een young-adult boek is.
Maar de manier waarop Alex vertelt doet me toch weer denken dat het boek echt voor volwassenen is. Alex leert veel en graag, en vertelt daar ook graag over. Tegelijk vertelt hij graag over zijn belevenissen. Alles wat hij meemaakt, legt hij uit aan de hand van schoolwijsheden die hij heeft opgedaan, of dingen die hij gegoogled heeft. Dit alles met veel zin voor ironie, nonsens en de ogenschijnlijk zo typische onverschilligheid eigen aan het Britse flegma.
Deze humor komt constant voor, het is de verteltrant van het boek. Maar hij is niet altijd even geslaagd - gemiddeld is het redelijk goed, maar niet uitmuntend. Daardoor kan het boek soms saai worden (zeker in het tweede deel). Maar nooit voor erg lang.
En op een gegeven moment verdwijnt de spanningsboog uit het verhaal. Het accent komt teveel te liggen op de humor. Toch is het, wanneer het boek saai wordt, aan te raden om verder te lezen, want de humor blijft aangenaam, en er komt altijd toch wel wat nieuwe spanning kijken, en op een bepaald moment is de spanning helemaal terug. Dan heb je weer humor en spanning in één.
Op het einde van het verhaal wordt het allemaal zelfs nogal aandoenlijk. Dan besef je dat je als lezer veel meer hebt gelezen dan die opeenstapeling aan grapjes, en dat de plot veel meer betekende dan op het eerste zicht leek. Er zit het verhaal in van Alex die ziek is. Maar in die paar maanden evolueert hij ook van een kind naar een puber. Hij evolueert fysiek en emotioneel.
Het boek is geschreven door een volwassene en geeft dus ook een inzicht in hoe wij volwassenen denken dat tieners denken.
