De 17 jarige Ragnar Einarsson is een in zichzelf gekeerde jongen die geen vlieg kwaad doet. Hij heeft een grote passie en dat zijn films. Hij slaat geen film over, bezoekt vaak de bioscoop en neemt met een cassetterecorder het geluid van de films op. Als in de Havenbioscoop de matinee is afgelopen en de zaal wordt gecontroleerd voor de volgende voorstelling, ontdekt de portier het levenloze lichaam van Ragnar. Hij is met messteken om het leven gebracht en Marion Briem die het onderzoek leidt, tast volledig in het duister. Wie wilde deze rustige jongen om het leven brengen? Wist hij misschien iets dat niet in de openbaarheid mocht komen?
De IJslandse schrijver Arnaldur Indriðason is bij het grote publiek vooral bekend geworden door zijn misdaadromans met inspecteur Erlendur als protagonist. In Schemerspel slaat hij een andere weg in. In dit verhaal, dat zich afspeelt in 1972 eist de kettingrokende en lesbische inspecteur Marion Briem, de mentrix van Erlendur, in twee verhaallijnen de hoofdrol voor zich op. De eerste verhaallijn gaat over het onderzoek naar de moord op Ragnar. Daarbij laat Marion Briem zien dat zij een uiterst scherpzinnige speurder is die kundig analyseert maar ook vertrouwt op haar intuïtie. Zij ziet dingen en legt verbanden die anderen niet zien en leggen. Dat is haar grote kracht. De tweede verhaallijn gaat over Marion's jeugd, de tuberculose waaraan zij als klein meisje leed en de ontdekking van haar seksuele geaardheid. De twee verhaallijnen ontwikkelen zich naast en los van elkaar en dat blijft zo tot het einde van het boek. Er is ook nog een zijpaadje dat Indriðason bewandelt en dat is de schaaktweekamp tussen Boris Spassky en Bobby Fischer die in 1972 op IJsland plaatsvond. Het eiland was een paar maanden het middelpunt van de schaakwereld en tegen deze achtergrond wordt het verhaal over Ragnar verteld. Grappig in het verhaal is een opmerking van Marion over Russische afluisterapparatuur. Belangrijk in een zaak die Erlendur vele jaren later zal oplossen en waarover hij advies inwint bij de dan gepensioneerde Marion Briem.
Net als in de eerdere boeken van Arnaldur Indriðason vertelt hij zijn verhaal in die trage en melancholieke schrijfstijl die zo kenmerkend voor hem is. Hij gebruikt taal zonder opsmuk en tierelantijntjes en dat is wat zijn schrijfstijl zo mooi, boeiend en beeldend maakt. Het verhaal is goed opgebouwd en de karakters worden levensecht beschreven. Schemerspel is geen spannend boek. Verwacht geen daverende ontknoping met zinderende actie. Dat is niet de stijl van de schrijver. Dit gebrek aan spanning wordt ook veroorzaakt door het feit dat het recherchewerk in Indriðason's verhalen dicht bij de realiteit van het echte politiewerk staat en dat is nu eenmaal minder spectaculair dan menig misdaadauteur ons wil doen geloven. Wat het verhaal boeiend maakt is dat stapje voor stapje naar de ontmaskering van de moordenaar wordt toegewerkt en dat gebeurt heel geraffineerd. Je blijft doorlezen want je wilt wel weten hoe het verhaal afloopt.
Schemerspel is een uitstekende misdaadroman waarmee Arnaldur Indriðason opnieuw bewijst dat de lovende woorden over zijn schrijverschap terecht zijn. Hij is een van de beste misdaadauteurs van dit moment.
