Amir en zijn vader, 'Baba', zijn een rijk gezin in het Kabul van begin jaren '70 van de vorige eeuw als deze stad nog vol is van kleuren en volop in bloei staat. Vanaf dat de Afghaanse koning echter verjaagd wordt door de Russische invasie (1979), wordt Afghanistan in een niet aflatende oorlog gestort: na de Russen komen onder de moejaheddin de Taliban aan de macht in 1996 ,en wat er gebeurt in Afghanistan na de aanslagen van 11 september 2001 is ons maar al te bekend. Vlak voordat het te erg wordt, vluchten Amir en zijn vader naar de westkust van Amerika.
Het eerste deel in het boek gaat voornamelijk over de opgroeiende Amir die zijn jeugd beleeft samen met Hassan, waar hij een speciale relatie mee heeft: ze zijn de beste vrienden maar Hassan is toch de zoon van de bediende van zijn vader en voert ook allerlei klussen voor hem uit. De relatie is dus helemaal niet gelijkwaardig. Tijdens hun jeugd vindt er een verschrikkelijke gebeurtenis plaats die het leven van de twee jongens grondig zal veranderen.
De verteller is Amir die zijn jeugd beschouwt vanuit het heden. Dit neemt hier en daar de spanning uit het verhaal wel wat weg, maar dit neemt niet weg dat het verhaal fantastisch blijft en getuigt van nostalgie, hechte vriendschap en liefde, en ook een torenhoog schuldgevoel.
Er zijn heel wat verschillende meningen gevormd over dit boek in de loop der jaren. Voor mij blijven de vertelkunst en de mooie stijl alvast de bovenhand halen. Enkele toevalligheden in het verhaal neem ik daar met liefde bij.
"En dit is wat je moet begrijpen: dat er iets goeds, waarlijk goeds is voortgekomen uit de wroeging van je vader. Soms denk ik dat alles wat hij deed - geld geven aan de armen op straat, het weeshuis bouwen, geld geven aan vrienden in nood - dat dat allemaal zijn manier was om zijn schuld in te Iossen. En dat is naar mijn overtuiging wat ware inlossing is, Amir jaan, als schuld tot iets goeds leidt."
