Heerlijk als een serie of trilogie al in een geheel in de winkels ligt, als je eraan begint. Dit betekent dat je in één keer door kunt als je wilt en niet hoeft te wachten tot een volgend deel uitkomt. Dit was voor mij het geval bij de Divergent-trilogie van Veronica Roth.
Spoiler: Allegiant is het vervolg op Divergent en Insurgent, als je deze eerste boeken nog niet gelezen hebt (of de film nog wilt zien) raad ik je af deze recensie te lezen. Er worden dingen genoemd die weggeven hoe voorgaande boeken eindigen. Ik heb de boeken in het Engels gelezen, dus het kan zijn dat ik sommige woorden anders vertaal dan in de Nederlandse boeken is gedaan.
In tegenstelling tot veel andere series, krijg je in het begin van de nieuwe boeken bij Divergent geen opfriscursus over wat er vooraf al gebeurd is. De eerste paar bladzijdes gaan direct verder waar het vorige boek is geëindigd, in dit geval in een cel waar Tris en Tobias opgesloten zijn door de factielozen. Wat gelijk opvalt is dat in Allegiant (de Nederlandse vertaling is Samensmelting) er niet enkel meer geschreven wordt vanuit Tris, maar ook vanuit Tobias (Four). Ik vond dit zelf wel fijn, omdat Tobias hierdoor ook veel meer aandacht en uitwerking kreeg en je hem hierdoor beter leerde kennen. Daarnaast zie je hoe anderen Tris zien, in plaats van alleen hoe ze zichzelf ziet. De toevoeging van Tobias' perspectief zorgt daarnaast voor een beetje variatie in de boeken. Het enige nadeel vond ik dat Tobias veel onzekerder overkomt en zijn mysterie een beetje verliest. Sowieso is hij in dit boek veel afhankelijker, maar doordat je zijn onzekere gedachtes er ook nog bijhoort voelt de verandering van sterke, onbereikbare en mysterieuze jongen naar onzekere en afhankelijke jongen veel zwaarder.
Insurgent vond ik tof, maar aanzienlijk minder leuk dan Divergent. Allegiant komt voor mij weer bij het niveau van Divergent (behalve het einde...). Hoewel de verhaallijn een compleet andere twist krijgt en het vaak zelfs vrij onlogisch of vergezocht is, vond ik het boek zeer vermakelijk en óntzettend spannend. De laatste honderd bladzijdes heb ik zelfs hele stukken geskipt of scannend gelezen omdat ik móest weten hoe het verder zou gaan. Ik zal niks over het einde verklappen, behalve dat ik er helemaal niet blij mee was en er gewoon even niet van kon slapen (omdat ik allemaal alternatieve eindes lag te bedenken). Op het moment dat ik het boek uit had, vond ik de hele serie even niet leuk meer: een slechte afsluiting geeft het gevoel dat het allemaal niet leuk was. Nu ben ik er gelukkig weer overheen (klinkt nogal intens voor een boek, maar dat kunnen verhalen waar je goed inzit nou eenmaal met je doen!) en kijk ik op de hele serie weer goed terug. Hoewel ik het einde nu al logischer vind, ben ik er nog steeds niet blij mee.
Het laatste deel van Allegiant was veel meer een liefdesverhaal dan de andere boeken. Op zich vond ik dat niet storend, de relatie tussen Tris en Tobias is immers een stuk intenser dan in het begin, alleen het had van mij eigenlijk ook niet gehoeven: de focus had er van mij niet zo op hoeven te liggen. Wat ik wel heel leuk vond was dat de relatie tussen Tris en haar broer Caleb wat meer werd uitgewerkt, waardoor hij ook meer te begrijpen was.
Al met al een leuke en vermakelijke serie. Of het aan mijn verwachtingen heeft voldaan? Ik weet het niet. Divergent blijft voor mij het beste boek van de serie, Insurgent vond ik een stuk minder spannend en Allegiant vond ik wel zeer tof, alleen het verhaal kreeg een beetje een rare twist en het einde was ronduit vreselijk. Daarnaast had ik hoge verwachtingen voor deze boeken (wat ik mezelf echt moet afleren, na The Maze Runner had ik beter moeten weten) en ik denk niet dat die vervuld zijn. Toch zou ik deze serie zo weer lezen en ik raad 'm ook zeker aan, ik ben er echt doorheen gevlogen omdat de boeken zo spannend waren.
