Geschreven bij Alarmfase Rood
In de Verenigde staten zijn de meeste boeken van de Chinees-Amerikaanse schrijfster Tess Gerritsen bestsellers. Ook in Europa doet haar werk het goed. In 1979 heeft Gerritsen haar basisartsdiploma gehaald, waarna ze aan de Universiteit van Californië in San Franscisco heeft gewerkt. Daar haalde ze haar M.D. (Doctor of Medicine) en vervolgens werkte ze als interniste op Hawaï. Na de geboorte van haar tweede kind begon Gerritsen met het schrijven van fictie, aanvankelijk romantische thrillers, maar later stapte ze over naar de medische thriller. Haar boeken met Rizzoli en Isles zijn het bekendst, vooral doordat er een televisieserie van gemaakt is. Alarmfase rood is een stand-alone en is in 2001 in het Nederlands verschenen.
Emma Watson is een gerenommeerd arts, maar ook astronaut. Ze staat aan de vooravond van een verblijf in de ruimte. Daar zal ze onderzoek doen naar daar levende wezens. Kort nadat Emma in het ruimtestation is gearriveerd wordt een van de bemanningsleden, de Japanner Kenichi Hirai, ernstig ziek. Hij blijkt besmet te zijn met een nog onbekend virus dat later de rest van de bemanning ook infecteert. Emma doet er vervolgens alles aan haar collega's van een zo goed als zekere dood te redden, maar wat ze ook doet, niets helpt. In Houston, waar het ruimtevaartcentrum van de NASA is gevestigd, probeert Emma's man Jack McCallum haar terug naar aarde te krijgen. Hij krijgt echter geen toestemming van defensie. De astronauten, maar ook Jack, worden steeds wanhopiger. Want zal het lukken om Emma terug op aarde te krijgen?
Na een kort hoofdstuk dat zich op de zeebodem bij het Galapagos Rif afspeelt springt het verhaal twee jaar verder in de tijd. Op dat moment komt Emma Watson in beeld en heeft het verhaal tevens de eerste verrassende wending in petto, hoewel deze wel enigszins clichématig is. Desondanks zet het de lezer wel degelijk op het verkeerde been.
Het begin van dat verhaal verloopt enigszins traag, maar daar komt al snel verandering in. Dan dendert het in razende tempo voort en zorgt het voor een toename van de spanning. Inherent aan die verandering is dat het nog boeiender wordt dan het in feite al was. Je wordt tevens steeds nieuwsgieriger naar de aard van de besmetting en hoe het met Emma en haar collega's gaat aflopen.
Alarmfase rood heeft wat weg van een technothriller, maar is dat zeker niet. Dat de techniek een grote rol in het verhaal speelt, is vanzelfsprekend omdat het vooral om een ruimtestation en NASA draait. Bij vlagen zijn de delen waar techniek een belangrijk aandeel heeft het minst interessant. Daarnaast, en dat is eigenlijk inherent aan Tess Gerritsen, bevat het boek ook een grote hoeveelheid medische terminologie. Ten dele wordt deze verklaard, maar soms ook niet. Dat is jammer, want niet iedereen is thuis in de medische wereld.
Gerritsen weet naarmate de ontknoping nadert alle losse eindjes aan elkaar te knopen. Een ogenschijnlijk niet terzake doend deel wordt dusdanig in de plot verwerkt dat het aan het eind van het boek feilloos in het verhaal past. Dat maakt het af. Hoewel Alarmfase rood een thriller is, heeft het ook enkele kenmerken van horror. Dat wil trouwens niet zeggen dat het luguber is. Dat is het zeker niet, want het past volledig in het verhaal.
De kleine kanttekeningen die hiervoor genoemd zijn, zijn eigenlijk te verwaarlozen. Want Alarmfase rood is al met al een erg goed boek.
