Onkruid

Het boek stelt heel weinig voor, bestaat slechts uit een aantal hoofspinsels die de schrijver op papier heeft gezet. Simpelweg geeft hij de media de schuld van alles, en op ieder moment dat hij een keer zijn kant van het verhaal kan laten zien (liefdesleven, relatie met z'n broer Robert etc. ) zegt ie weer dat hij dat niet met de buitenwereld wil delen. Enige wat je overhoud zijn sneren naar een aantal journalisten die hem bekritiseren en een beschrijving van hoe rot hij zich voelde de dag erna. Irriteerde me dat hij in plaats van ik spreekt over 'schrijver dezes'. Boekje is 150 pagina's maar 1/4e beslaat witpagina's of pagina met een bosje onkruid. Lettertype is bejaarde-vriendelijk. Dikke miskoop mijns inziens.

Voor deze prijs had ik iets meer verwacht. Lettergrootte op "kleuter" niveau! Of voor slechtziende? Herhaling van zetten die de heer Moszkowicz ook al in verschillende media heeft laten horen! Dit boekje voegt niets toe en is zonde van het geld.

De afgelopen maanden is er veel gezegd en geschreven omtrent de man Abraham Moszkowicz, maar werd alles belicht vanuit een subjectief oogpunt. In dit boek leer je de feiten (en deels fabels) vanuit de schrijver dezes kennen, met verrassend veel humor.

Ik heb dit boek voornamelijk gelezen omdat ik de ontwikkelingen van de afgelopen periode redelijk gevolgd heb in de media en benieuwd was hoe de hoofdpersoon dit zelf heeft ervaren. We weten immers allemaal hoe frustrerend het is als anderen een (in jouw ogen) verkeerd beeld van je schetsen, en ik geloof meteen dat de impact hiervan nog veel groter is als je (al dan niet tegen wil en dank) een Bekende Nederlander bent. Niettemin is een simpele ontkenning van dit beeld niet overtuigend zonder nadere 'bewijsvoering'. In zo'n situatie kun je m.i. twee dingen doen: of je laat het erbij, of je voert betrouwbare bronnen (helaas voor M. zijn dat meestal je naasten) op die dit beeld weerspreken. Met het uitgeven van dit boek heeft Moszkowicz jammer genoeg geen van beide gedaan, waardoor de toegevoegde waarde van het boek nihil is en de ruimte voor de praktijken die hij zegt te bestrijden (zoals het opvoeren van anonieme bronnen voor het duiden van gebeurtenissen) onveranderd groot blijft. Hoewel ik zijn frustraties begrijp, zie ik in zijn betoog niet het door hem zo vurig gewenste bewijs in voor het failliet van de serieuze journalistiek. Dat neemt niet weg dat Moszkowicz een onderhoudende schrijfstijl heeft, scherp maar zonder door te slaan naar rancuneus. Daarmee lijkt het erop dat hij inderdaad nog wel wat kan. Toch zou ik hem aanraden te wachten met het schrijven van zijn volgende boek tot hij daadwerkelijk iets te melden heeft.

Heb dit boek in 1,5 uur uitgelezen was makkelijk leesbaar.
Het voldeed aan mijn verwachting.
Het goede vindt ik dat het voor alle niveaus leesbaar is of je nu geleerd bent of niet.
Het beschrijft zijn gevoel naar het recht systeem in Nederland na zijn schrapping, en
ook hoe de media een rol erin gespeeld heeft.

In dit boek bespreekt Moszkowicz zin voor zin enkele mediapublicaties die volgens hem niet kloppen of op verkeerde wijze tot stand zijn gekomen. Enkel en alleen boeiend voor wie die publicaties kent. Daarnaast blijft de beloofde zelfreflectie beperkt tot twee pagina's waarin hij stelt fouten te hebben gemaakt. Met de uitspraak van het Hof van Discipline (waarin hij min of meer werd veroordeeld voor oplichting, want bewezen; geld aannemen, vervolgens geen werkzaamheden verrichten en dan weigeren terug te betalen) had hem meer bescheidenheid gepast. Moszkowicz kan wel schrijven, maar is nogal dwingend en onvolledig in het opdringen van zijn waarheid. Het is wat dat betreft jammer dat hij zelden interviews geeft waarin kritische vragen gesteld worden, maar liever orakelt in een uberkort boekje met enorme kantlijnen en regelafstanden.

Een boek met een duidelijke uiteenzetting en aangenaam om te lezen over de boodschap van Nederlands grootste strafpleiter Mr.Moszkowicz. Het boek heeft mij een goed inzicht gegeven in de mens Moszkowowicz en in het rechtsgevoel van de strafpleiter Moszkowicz.
Zijn woorden hebben mij kracht gegeven.

Angélique Bornet

Met stip op 1 het slechtste boek(je) wat ik ooit gelezen heb. De schrijver die met veel herhalingen de pagina's vult. Ieder geschreven artikel in de voor hem vervelende periode probeert te weerleggen. Groot lettertype en veel ruimte tussen de zinnen om toch maar tot een aanvaardbare dikte van het boekje te komen.
De titel is toepasselijk: "Onkruid". Normaal wil je dat in niet hebben, nou dat geldt ook voor dit boekje.

Het tweede boekje van dhr. Moszkowicz gaat over de periode tussen het moment dat hij geschrapt werd en de bevestiging daarvan in hoger beroep. Het boekje komt over alsof het in één avond is geschreven en daarna zonder redactie in een paperback is gepropt. Zo herhaalt de schrijver zich een aantal malen en worden stoten onder de gordel gegeven aan mensen met wie hij graag nog wil afrekenen (Patty Brard, Harry Lensink), zonder hun namen te noemen (maar met wel weer zoveel aanwijzingen dat wie dit wil de namen zó kan opzoeken).

Mr. Moszkowicz probeert in zijn boek de keerzijde van zijn schrapping als advocaat te duiden. Hij gaat hierbij echter de mist in, omdat hij zich te veel laat leiden door zijn emoties. Het boek is niets meer dan 150 pagina's opgekropte woede tegenover collega's, journalisten enz. Daarbij komt nog eens dat een paar zinnen zeer moeilijk geformuleerd zijn, doordat de schrijver wilt laten uitschijnen dat hij welbespraakt is, waardoor het boek er zeker niet boeiender op wordt.