Geschreven bij De minzame moordenaar
Het was een spannend boek omdat het verhaal meteen begon bij het onderzoeken van een moord. Je werd als het ware meteen mee in het verhaal gesleurd. Het was zo een aangenaam boek dat ik het in één ruk heb uitgelezen. Dit is ook een realistisch en emotioneel boek. Nadat je weet wat het motief van de moordenaar is kan je begrijpen waarom hij dit allemaal deed. De vrouw van de moordenaar is omgekomen in een tragisch verkeersongeval. De moordenaar is uit op wraak.
Het verhaal begint in medias res. Er is meteen actie te bespeuren. Cindy Steen en Philip Rondelez onderzoeken een moord. De moordenaar van Gilbert Vermoer kunnen ze echter niet klissen. De onderzoekers vinden namelijk geen aanwijzingen die kunnen leiden naar de dader.
Wat later in het verhaal op pagina tien kun je al ontdekken wie de moordenaar is. Dat vind ik wel jammer maar toch slaagt de auteur erin het verhaal spannend te houden. Dit doet hij onder meer door een belevende ik- verteller te gebruiken. Zo kruip je dus mee in de huid van het hoofdpersonage. De onderzoekers citeren: "Een moordenaar met een missie kiest zijn slachtoffers zorgvuldig uit" (p. 24). Dat klopt, want wat later vertelt de moordenaar ons dat hij enkel alleenstaande mannen zonder vrouw en kinderen om het leven brengt. Dit is alweer een aanknopingspunt waar de onderzoekers zich kunnen op baseren.
Na wat speurwerk komen Steen en Rondelez tot het besluit dat de drie vermoorde mannen een beroep deden op een callgirl. Hun volgende spoor leidt dus naar haar pooier. Deze wordt opgepakt op verdenking van de drie moorden en hij wordt onschuldig opgesloten. “Ik – de seriemoordenaar, het woord alleen al doet me rillen – ga mezelf niet aan de galg praten, ik ga de eer voor deze moorden niet opeisen omdat een onschuldige is opgepakt voor een foute reden, ik ben niet moordverslaafd, ik stop ermee, het is genoeg geweest” (p. 69). De moordenaar laat dus iemand anders opdraaien voor zijn fouten.
In de review van 1Anoniem1 wordt vermeld dat het boek boeiend is van begin tot einde. Ik ben het daar niet mee eens want in het boek zitten een aantal flashbacks die niets bijbrengen tot het verhaal. Naar mijn mening dienen deze flashbacks alleen maar om het verhaal langer te maken. In één flashback stond er wel nuttige informatie namelijk: “Uw vriendin is deze morgen overleden in een ongeval” (p. 120). Deze gebeurtenis was de aanleiding naar wraaklust van de moordenaar.
Tijdens zijn vierde moord heeft hij steken laten vallen zodanig dat men hem op het spoor kon komen. Hij beslist om alles op te biechten. “Ik hoop dat je me kunt vergeven, Cindy. Ik hoop dat je me ooit kunt begrijpen. De pijn, de woede als zo’n klootzak me voorbijstak, met zijn grijnzende smoel, terwijl hij anderen in gevaar bracht” (p. 167).
Op het einde van het verhaal krijgt hij wroeging. Hij komt tot inzicht over wat hij allemaal heeft aangericht. Dat kan je zien aan het volgende citaat: “Ze zullen me wel haten nu, iedereen zal me haten. Ik kan het begrijpen, ik kan het hun niet kwalijk nemen. Ik had het kunnen weten toen ik eraan begon” (p. 167).
In de review van Schoenlepel kun je lezen dat hij het een slecht einde vond. Daar ben ik het helemaal mee eens want het is een open einde. De auteur laat je in het ongewisse wat er allemaal gebeurd bij de laatste passage in het boek.
Het boek ‘de minzame moordenaar’ van Bram Dehouck is zeker een aanrader omdat het over een alledaags onderwerp gaat. Het is een meeslepend verhaal over liefde, verdriet en onmacht. De auteur laat duidelijk merken wat wraak met een mens kan doen en geeft dit op een correcte manier weer in het verhaal. Dit boek heeft ooit de prijs ‘De Gouden Strop’ gewonnen en dit naar aanleiding van beste Nederlandstalige roman. Wat mij betreft een terechte winnaar.
