"Dit zijn de namen" zijn de eerste woorden van het bijbelboek Exodus en dat is niet toevallig. Bij Tommy Wieringa is nooit iets toevallig.
Dit bijzondere boek heeft twee verhaallijnen; we volgen de gedesillusioneerde Pontus Beg, politiecommisaris in Michailopol een niet bestaande grensplaats in steppe van de Oekraine. Hij is ongehuwd en kinderloos en zijn leven is niet geworden zoals hij het zich had voorgetseld. Hij ergert zich aan de corruptie om hem heen, maar doet zelf soms ook dingen die je niet van hem zou verwachten.
De tweede verhaallijn gaat over de zwerftocht door de steppe van een groepje vluchtelingen die allemaal hopen op een beter bestaan. Ze trekken westwaarts in een tocht vol ontberingen waaraan geen einde lijkt te komen. een moderne Exodus naar het beloofde land.
Van de oorspronkelijk veel grotere groep resteren er nog zes. Op Vitally (een crimineel) na hebben zij geen namen maar slechts een aanduiding als: de vrouw, de stroper, de jongen etc.
De eenzame Pontus Beg ontdekt zijn joodse afstamming door een liedje dat zijn moeder zong en dat hij zich herinnert. De laatste jood in Michailopol, een rabbi, onderwijst hem in de joodse leer.
De vluchtelingen in het meedogenloze landschap zijn ook meedogenloos ten opzichte van elkaar. Er gebeuren verschrikkelijke dingen, er is een onvermogen om onbaatzuchtig te zijn.Het is ieder voor zich en tenslotte scheppen ze zichzelf een god voor hen allen.
Als ze eindelijk aankomen in een stad komen de verhaallijnen bij elkaar. Want de stad is Michailopol en nu komt het verhaal in een stroomversnelling, de namen worden onthuld en daarmee wordt de betovering verbroken.Voor de stad is het groepje illegalen en hun daden een probleem. Pontus Beg ziet een oplossing en uiteindelijk loopt het voor de jongen en voor Pontus Beg goed af.
In deze knap geconstrueerde roman komen zeer actuele onderwerpen aan bod: migratie, illegale grenspassages, corruptie, geloof en samenleving.
Vooral de tocht van de vluchtelingen is een meeslepend verhaal dat bij de lezer de spanning erin houdt. Net als de vluchtelingen lijk je nooit aan te komen.
In de laatste vijf bladzijden van het boek wordt de betovering verbroken en vindt Beg een oplossing voor het probleem van de vluchtelingen en voor de eigen eenzaamheid.
Naar mijn smaak ging dat allemaal wel erg snel en dat vond ik jammer, want Tommy Wieringa heeft met "Dit zijn de namen" een prachtig boek geschreven.
Warm aanbevolen.
