Geschreven bij Een goede raad
"Een goede raad" speelt zich af in het fictieve Engelse dorp Pagford. Tussen Pagford en de nabijgelegen stad Yarvil ligt de achterstandswijk The Fields. Als lid van de deelraad van pagford Barry Fairbrother plotseling overlijdt, ontstaat er een vacature waarvoor diverse inwoners van Pagford zich opwerpen, allen met zeer verschillende motieven. Wat volgt eis een compleet ontspoorde verkiezingscampagne.
Het boek schildert zeer treffend de verhoudingen in een klein dorp. Politiek, ambities, ruzies tussen echtlieden, tussen ouders en hun kinderen, tussen collega's, alles passeert de revue. Het verhaal is vaak humoristisch, en Rowling weet, naarmate er meer gebeurtenissen plaatsvinden, deze op vaak ludiek wijze met elkaar in verband te brengen.
"Een goede raad" is het eerste boek van Rowling na de uiterst succesvolle Harry Potter-serie, en dat schept natuurlijk verwachtingen. Dit boek heeft echter totaal niets van de Potter-serie. Als je niet wist wie de schrijfster is, zou niets erop wijzen dat Rowling de auteur is. Dat is ook geen probleem, want dit boek richt zich op een totaal andere publiek. Ik zie het zelfs als een compliment, het geeft aan dat Rowling twee totaal verschillende stijlen goed beheerst. Het verhaal is beslist een aanrader. na een wat trage start komt het verhaal vlot op gang en weet vervolgens tot het dramatische einde te boeien. Het wordt nergens saai of ongeloofwaardig, je ziet als het ware voor je hoe het leven in Pagford zich ontrolt. Eerdere recensenten hier geven vaak aan dat het boek complex is omdat er zoveel personen in voorkomen. Mijns inziens is dat vooral typerewnd commentaar voor de luie lezer, die graag een niet te complex verhaal wil. Er komen inderdaad veel personen in voor, en het helpt niet dat diversen van hen ook nog een bijnaam hebben, maar dat 'probleem' is makkelijk op te lossen door (wat ik wel vaker doe) tijdens het lezen een lijstje bij te houden van de verschillende personages en hun rol. Wat wel jammer is, is dat er geen duidelijke hoofdpersonen of 'verhaaltrekkers' zijn. Daardoor wordt het als lezer ook lastig om je met bepaalde personen uit het verhaal te identificeren, wat ertoe leidt dat de karakters vrij vlak blijven. Het enige puntje wat ik echt jammer vindt, is dat het taalgebruik van de bewoners van de achterstandswijk continu fonetisch wordt weergegeven ("Ik hebbum beloof dat ik un medaille voorum meeneem"). Dit is een paar keer leuk, maar ging moij op den duur behoorlijk irriteren. Een kleine smet op een verder aanbevolen boek.