Geschreven bij Oorlogstranen
Wat een heel interessant verhaal had kunnen worden, viel me erg tegen. Het verhaal, of eigenlijk meer het onderwerp is erg vernieuwend. Het gaat over de oorlog, maar dit keer niet over de concentratiekampen, maar over de nasleep van de oorlog. De oorlogswezen, joodse kinderen die na het onderduiken op zoek gaan naar hun ouders. Of juist bij pleegouders weg worden gehaald om terug naar familie te gaan. Vaak waren deze kinderen met een heel ander geloof opgevoed om maar niet op te vallen. Het verhaal gaat dus over aanpassen, met vallen en op staan. Zo ook Lucia.
De schrijfstijl leest ontzettend snel weg, maar komt erg kinderlijk op me over. Het verhaal had wat anders beschreven mogen worden van mij. Al heel snel weet je als lezer naar wie Lucia op zoek is en het duurt lang voordat ze daar aan komt. Een verhaal van een oorlogswees wordt zelfs niet verhelderd, erg jammer. Goed zo kan het natuurlijk zijn, maar in een boek hoop ik toch op een 'goede afloop'. Daarnaast wordt het verhaal in dagboekvorm of eigenlijk meer als verslag verteld. Per dag/jaar en plaats wordt vermeld hoe het verhaal zich ontwikkeld in plaats van een doorlopend verhaal. Het was het allemaal net niet voor mij.
