Geschreven bij Verborgen gebreken
Als Connie Bowskill op een nacht niet kan slapen, besluit ze wat op een huizensite rond te kijken. Ze bekijkt foto's maar ook filmpjes. Tijdens een van die virtuele rondleidingen ziet ze opeens het lijk van een vrouw liggen. In een grote plas met bloed. Een halfuur later als ze samen met haar man Kit de rondleiding nog eens bekijkt, is het lijk verdwenen.
De volgende dag gaat Connie naar de politie om te melden wat ze die nacht gezien heeft. Hoewel de politie haar verhaak serieus aanhoort, geloven ze haar niet. Niet veel later ontdekt Connie dat Kit een onbekend adres als 'thuis' heeft ingevoerd in het navigatiesysteem van zijn auto. Connie beschuldigt hem van een affaire en gaat steeds meer paranoide gedrag vertonen. Dat komt haar geloofwaardigheid al helemaal niet meer ten goede.
Verborgen gebreken zou een spannende psychologische thriller moeten zijn, maar eigenlijk is het een aanslag op het geduld van de lezer. Het verhaal komt erg traag op gang en is ook nog eens dermate vervelend dat het zo goed als nergens boeiend wordt. Die traagheid laat in het hele boek van zich spreken, hoewel er toch een kleine uitzondering is. Want ver over de helft ontstaat er een klein beetje hoop waardoor het met het verhaal nog de goede kant op dreigt te gaan. Maar de lezer hoeft niet teleurgesteld te zijn, want al snel vervalt Hannah weer in de langdradigheid waarmee ze ook begonnen is.
Naast het verhaal waar het om zou moeten draaien, bevinden zicht in het boek nog diverse andere verhaallijnen. Deze verhalen doen er in feite helemaal niet toe en zorgen ervoor dat de lezer de aandacht heel gemakkelijk verliest. Zonder de extra ballast zou het boek zeker dunner zijn geweest, maar of het daardoor beter en spannender was geworden valt te betwijfelen. Daarvoor is het toch te zwak.
