Normaal gezien schrijf ik geen reviews voor graphic novels, maar vandaag maak ik daar een uitzondering op. Maus is voor mij niet zomaar een graphic novel. Het is een meesterwerk dat bewijst dat strips een heel erg krachtig medium kunnen zijn. Zo krachtig dat dit verhaal me meer raakte dan sommige echte romans die ik reeds over dit onderwerp las. Ik blijf zeggen dat Maus niet zomaar een verhaal is dat je leest. In mijn ogen is het een beleving.
Maus verzameld is de gebundelde versie van de twee graphic novels die samen het levensverhaal van Art Spiegelmans ouders vertellen gedurende WOII. Maar terzelfdertijd verteld het ook Arts eigen leven en de problemen die hij ondervind met zijn vader.
Begin alsjeblieft niet aan Maus als je snel tussendoor een strip wil lezen. Het is een vreselijk verhaal, dat op bepaalde moment echt moeilijk is om te lezen. Het heeft me meer dan een week gekost om het ganse verhaal te lezen en echt te laten binnenkomen. Het is geen fijn verhaal, maar het zal zonder twijfel sporen op je ziel achterlaten. Zoals ik eerder al zei, er zijn bitterweinig verhaal die zoveel indruk op me maken. Maar Maus deed het zonder enige moeite. Maus is een echt gebeurt verhaal. De muizen, katten en varkens zouden je om de tuin kunnen leiden. Dit verhaal is zeker geen lichtere versie van de Joodse Holocaust. Het is een correcte historische weergave. Alle plekken waar het verhaal zich afspeelt hebben echt bestaan. Alle gebeurtenissen hebben echt plaatsgevonden en de emoties in het boek zijn behoorlijk rauw. Terwijl ik dit boek las vergat ik soms dat het in cartoonvorm getekend was. Ik begon de echte mensen achter de getekende figuren te zien.
Maus spaart niemand. Het toont perfect aan dat mensen fouten maken. En dan heb ik het niet alleen over de nazi’s en de collaborateurs. Neen, je ziet ook hoe vrienden een mes in elkaars rug steken. Hoe Joden andere Joden bestelen of uitleveren aan de vijand. Maar je ziet ook de schoonheid in de oorlog. De mensen die hun levens riskeerden om andere te helpen. Vijanden die toch vrienden worden. Al die menselijkheid raakte me bijna net zo erg als de wanhoop en de pijn in dit verhaal.
Je kan natuurlijk niet over een graphic novel spreken zonder het ook even over de tekeningen te hebben. En om heel eerlijk te zijn, daar was ik niet zo dol op. Maar de ruwheid van de tekeningen droeg wel bij aan het verhaal. Op sommige momenten vond ik de zwart witte prenten gewoon lelijk, maar het verhaal op zich is ook lelijk. Zwart wit, somber en uitzichtloos. Geen gekke uitspattingen, droge tekeningen. Een medium om een boodschap over te brengen en niets meer.
Ik vind persoonlijk dat iedereen Maus een keer in zijn leven gelezen zou moeten hebben. Voor mijn part mag het verplichte schoollectuur worden.
