Met Spijt heft Carry Slee heel slim een liefdesverhaal gekoppeld aan een actueel thema, namelijk pesten. Hiermee bereikt ze een groot publiek en is het boek ook heel populair bij tienermeisjes. Doordat het verhaal wordt 'vertelt' door de tienerjongen 'David' probeert ze ook de tienerjongens, die doorgaans een voorkeur hebben voor boeken waar wat meer vaart in zit, te bereiken.
De titel van het boek is goed gekozen, met één woord 'Spijt' wordt de kern van het verhaal duidelijk gemaakt.
De inleiding laat weinig over aan de fantasie van de lezers, direct wordt de situatie neergezet en dan ook nog door de gymleraar en mentor van de klas, Tino, die de gepeste Jochem vergelijkt met een zwangere huismus en alle signalen van de pesterijen negeert. Deze Tino is daardoor ook geen realistisch karakter. Zeker wanneer er voor hem geen consequenties zijn verbonden aan het feit dat Jochem uiteindelijk zelfmoord pleegt, terwijl de drie pestkoppen wel van school worden gestuurd.
Het karakter van David wordt wel goed uitgewerkt. Het is een leuke, redelijk populaire leerling op school die heel erg verliefd is op Vera. Zo verliefd dat hij vergeet zijn afspraak met de gepeste Jochem na te komen, wanneer het even tengenzit in de liefde.
Het karakter van Jochem is nauwelijks uitgewerkt en voor de lezer is het lange tijd onduidelijk waarom Jochem zelf niets onderneemt om het pesten te stoppen. Een enkel fragment uit zijn dagboek, dat door David wordt voorgelezen bij een herdenking, is het antwoord dat de lezers krijgen.