Geschreven bij Paula
In Paula beschrijft Isabel Allende op zeer invoelbare wijze hoe zij waakt aan het ziekbed van haar dochter. De hoop op het weer beter worden van haar dochter, het groeiende besef dat ze niet meer beter wordt, het toegroeien naar haar dood, het uiteindelijke sterven, Isabel Allende weet het zeer treffend te verwoorden.
Veel van de persoonlijke herinneringen wisten mij minder te boeien, maar dat is denk ik gewoon heel persoonlijk. Dat het boek geen duidelijke hoofdstukken heeft, maakt voor mij het lezen ook wat minder gemakkelijk. Maar de schrijfstijl zelf is op zich prima en vlot te lezen.
Isabel Allende heeft me zeker weten te raken in Paula, maar heeft me persoonlijk niet overtuigd nog eens iets te lezen.