Geschreven bij A Feast for Crows
In George RR Martin's Song of Ice and Fire serie werd de lat door de eerste drie boeken (Game of Thrones, Clash of Kings, Storm of Swords) zo hoog gelegd dat deel vier na het ADEMBENEMENDE derde deel vrijwel zeker minder zou zijn. Helaas is dit in Boek Vier: AFfC ook het geval.
In deel 4 volgen we voornamelijk Cersei en per uitbreiding Jaime en Brienne. Verwacht geen Tyrion, Dany, Jon, enz., DIE ZIJN NIET IN DIT BOEK. Dit komt omdat boeken 4 en 5 synchroon lopen en het vijfde deel, A Dance with Dragons, vertelt het verhaal van de andere helft van de personages, namelijk die in het noorden en oosten. AFfC volgt iedereen in de zuidelijke helft van Westeros. Hierover later meer.
Goed, de voor en nadelen.
Minpunten:
1: Het tempo
Het tempo ligt, helaas, veel lager dan in deel 3. Eerlijk is eerlijk, Brienne draalde maar wat rond en kwam gevaarlijk dichtbij tijdverspilling. Niemand bereikt veel meer dan een enkel doel. Niet daai, maar... niet heel spannend. De laatste hoofdstukken waren echter weer heel goed, met wat uitstekende cliffhangers.
2: De perspectieven
Zoals ik al zei, Cersei aan het hoofd, Jaime en Brienne naast haar. Verder hebben Samwell Tarly, Arya en Sansa enkele hoofdstukken, allemaal op weg naar nieuwe delen van hun leven. n3 of 4 hoofdstukken p.p., en dat is vrij weinig. Daarmee is het boek natuurlijk nog niet gevuld. Nieuwe verhaallijnen zijn Dorne, in het zuiden, en de Iron Islands, thuis van de Greyjoys. De verhalen daarover worden in beide gevallen verteld door een stuk of drie personages, wiens perspectieven elkaar afwisselen. Zo krijg je Asha Greyjoy, maar ook twee van haar ooms. In deze gevallen beginnen hun hoofdstukken met titels in plaats van namen, ik weet niet waarom. Misschien lijken sommige namen te veel op elkaar (Arys, Aeron, Areo). Deze personage krijgen zelden meer dan een enkel hoofdstuk maar vertellen samen een groter verhaal.
Maar de pluspunten:
1: De personages
Zowel de oude als de nieuwe blijven uitstekend. Cersei is, nou ja, een gestoorde b*tch. Maar ze blijft interessant, hoewel ze niet heel veel uitvreet. Brienne is een goed personage, Jaime ook nog steeds. Ik mag Sansa steeds meer, Arya blijft op haar hoge lat, en Sam Tarly de lafaard blijkt toch niet zo'n lafaard, hoewel hij het zelf steevast volhoudt. Nieuwkomers Arys en Areo zijn wel goed, Arianne mag ik ook wel. Asha, Victarion en Aeron zijn oké. Qyburn is... een nachtmerrie, op de goede manier. Bij hem gaat het meer om wat Martin niet zegt dan dat hij wel zegt. Verder heb je Taena, Pycelle, Aemon, Margaery, Brienne's metgezellen, Podrick, Littlefinger, enz. En die zijn allemaal leuk.
2: Westeros/Essos
Martin's wereld blijft fascinerend. Brienne's reis is echt een tour langs de gevolgen van oorlog, en past goed bij de titel. Ik wil meer en meer weten en de personages bezoeken een aantal nieuwe locaties zoals Dorne en Braavos. Dus dat is een voordeel.
3: Schrijfstijl
Martin's manier is, chic gezegd, een lust voor het oog en de geest. Hij kon je met simpele/prachtige zinnen laten denken of lachen, het maakt niet uit door welke ogen hij schrijft. Wauwwauwwauw. Ik krijg er maar niet genoeg van.
4: Mysteries en cliffhangers
Minder dan in voorgaande delen maar elke zin van het laatste hoofdstuk maakt je benieuwd naar het volgende, en de laatste hoofdstukken las ik alsof ze in A Storm of Swords zaten... een grote eer dus. De zaken uit het epiloog van deel drie en het proloog van 4 worden pas laat bezocht, maar wanneer dat gebeurt blijf je maar meer willen.
Al met al het minste boek in de serie. Maar ik blijf hoopvol richting A Dance with Dragons. Ik hoop dat in deel 6, The Winds of Winter (nu nog niet uit), de oude standaard weer te pas zal komen. Delen 4 en 5 lijden onder de verdeling van personages en een trager plot, dat is waar. MAAR: dit is nog steeds een goed boek met goede wendingen en goede personages, en een aanrader.
