Geschreven bij Divergent
Divergent speelt zich af in een toekomstig Chicago (dat de stad een toekomstig Chicago moet voorstellen wist ik trouwens niet tot nadat ik het boek uit had...). Doordat de wereld veel oorlogen heeft meegemaakt, heeft het volk besloten dat de mensen opgedeeld moeten worden in aparte zuilen die elk voor een andere eigenschap staan die ze nastreven. Tris is geboren bij de Abnegation, waarin onbaatzuchtigheid wordt nagestreefd. Daarnaast zijn er nog Amity (vrede), Erudite (intelligentie), Dauntless (dapper) en Condor (eerlijkheid). Ze is nu zestien jaar en moet de simulatietest afleggen waaruit kan worden opgemaakt bij welke zuil ze hoort en vervolgens moet ze kiezen bij welke partij ze de rest van haar leven wil horen. Dit hoeft dus niet de zuil te zijn waarin ze is opgegroeid, al is dat de logische weg omdat je op die manier bent opgevoed, en het hoeft ook niet het resultaat uit je test te zijn: het is je eigen keuze.
Ik vond dit boek zeer spannend en ik was er al vrij snel aan verslaafd. Momenteel zit ik in mijn tentamenweken dus eigenlijk heb ik geen tijd om te lezen, maar toch pakte ik elk moment vrije tijd dit boek erbij en alsnog had ik deze in één week uit. Het verhaal op zichzelf is naar mijn mening zeer origineel en daarnaast ook nog eens ontzettend spannend. De hoofdpersoon Tris is bovendien een echte bad ass waardoor je je niet aldoor aan haar ergert. Tris is echt één van de redenen waarom dit boek me zo aansprak.
Nog een pluspunt is het feit dat er geen dramatische liefdesdriehoek was tussen de hoofdpersoon (Tris) en twee mannen. Dat hebben we inmiddels wel gezien (lees: Twilight en De Hongerspelen) en ik ben er wel een beetje klaar mee. Geef mij maar gewoon een krachtige dame die probeert te vechten voor haar leven zónder dat ze daarbij het blijkbaar ook heel moeilijk vindt om voor een jongen te kiezen. Niet dat er geen liefde in dit boek voor komt, maar gewoon niet op die vervelende o-ik-kan-niet-kiezen-dit-is-zo-moeilijk-manier.
Hoewel het een dystopisch boek is, kan ik niet zeggen dat ik me echt kan voorstellen dat de wereld er ooit zo uit gaat zien. Daarnaast moet je je ook niet teveel afvragen waarom het is zoals het is in het boek: het ís nou eenmaal zo, deal with it. Ook de schrijfstijl is echt niet geniaal. That being said, ik vond het ondanks deze punten nog steeds een onwijs gaaf boek. Ik werd er gewoon helemaal ingezogen en het gemak waarmee je leest, helpt dat eigenlijk alleen maar.
Ik wil even opmerken voor de mensen die deze boeken eventueel ook in het Engels willen lezen, dat de zuilen in het begin moeilijk te onderscheiden zijn (voor mij in ieder geval). Ik kende nog geen van de woorden die voor de partijen staan als zijnde de eigenschappen waar ze voor staan, dus ik moest in het begin echt vaak op zoeken welke partij nou ook alweer welke was. Dit heb ik gedaan met behulp Google (best friends forever) en het daarop gevonden plaatje onderaan deze pagina.
Als je van dystopische series houdt zoals bijvoorbeeld De Hongerspelen, zou ik Divergent zeker een kans geven. De hoofdpersoon is een krachtige jongedame die weet wat ze wil en zeer doortastend te werk gaat. Daarnaast heeft ze niet zoveel medelijden met zichzelf als bijvoorbeeld de hoofdpersoon in The Maze Runner en loopt ze ook niet de hele tijd te zeuren (ik gooi mijn opgekropte frustraties er even uit). De wereld is misschien niet zo realistisch, maar toch kun je je er veel bij voorstellen. Je kunt bovendien inmiddels gelijk door in de twee volgende delen als je wilt, want deze zijn beide al uit. Als jullie het nu niet erg vinden, duik ik weer in Allegiant.
