Gekocht omdat het zo'n populair en geprezen boek is, maar ik vond het een zeer teleurstellend en zelfs slecht boek. De pagina's zijn volgestampt met referenties naar films en games uit de jaren 80, maar het heeft geen substantie en het maakt het boek of de wereld niet geloofwaardiger. Het is een nostalgietrip zonder diepgang. Voorbeeld: de hoofdpersoon rijdt op een gegeven moment rond in een vliegende DeLorean, uitgerust met een flux capacitor, een KITT AI-computer en rode Knight Rider scanner, en een oscillation overthruster uit Star Trek. Oja, en hij is volgeplakt met Ghostbusters-stickers. De auteur gebruikt een halve bladzijde om deze wagen te omschrijven, en daarna wordt de auto nooit meer gebruikt of genoemd.
De werelden, zowel de dystopiaanse Aarde als het fictieve OASIS, klinken in eerste instantie interessant en veelbelovend maar de ene wordt nauwelijks omschreven en niet vaak genoeg benut en de ander is zo volgestampt met nerd-fantasieën dat het gewoon niet meer geloofwaardig genoeg klinkt om boeiend te zijn. De OASIS ziet er blijkbaar zo echt uit als de echte wereld, en de hele wereld maakt er gebruik van tot het punt dat mensen er zelfs naar school gaan. Tot zover is het nog geloofwaardig, maar de auteur blijft maar dingen verzinnen en toevoegen aan dit universum die 'cool' lijken, maar gewoon niet zouden werken in de realiteit. De OASIS is bijvoorbeeld niet alleen een sci-fi wereld waar mensen met lightsabers vechten en in ruimteschepen rondreizen. Er zijn ook werelden met realistischere wapens, zoals geweren en andere vuurwapens. Maar er zijn OOK werelden met een middeleeuwse setting, waar spelers gebruikmaken van zwaarden. Het boek wilt van alles wat.
Het slechtste aan dit boek zijn misschien wel de personages. Hoofdpersoon Wade is de grootste Mary Sue aller tijden. Hij is een jongvolwassene maar heeft alle games uit de jaren 80 wel honderden keren uitgespeeld, alle series en films uit dat tijdperk heeft hij ook al duizenden keren gekeken waardoor hij een soort lopende 80s-encyclopedie is. Wade overkomt alle obstakels in zijn pad omdat hij bijvoorbeeld 'toevallig' maanden eerder iets heeft gekocht wat hem in dat specifieke scenario zou kunnen helpen, terwijl dit nooit in het boek is omschreven. Andere obstakels, zoals het moeten verbreken van een high-score in een game, overkomt Wade omdat hij dus al duizenden uren in die game heeft gestoken. Het boek bevat natuurlijk ook het mysterieuze meisje waar de hoofdpersoon hopeloos verliefd op wordt en begint te stalken online, wat echt tenenkrommend is om te lezen. Laat ik het niet hebben over de twee Japanse stereotypes, Daito en Shoto, die er uiteraard beide uitzien als samoerai, perfect Engels spreken maar wel iedereen met -san addresseren, zitten in seiza-stijl en het iedere 10 minuten hebben over het hebben van "eer".
Tot slot is de schrijfstijl echt zeer kinderachtig en van laag niveau. Alles is "Ik deed dit. Ik deed dat. Vervolgens deed ik zo" en personages krijgen weinig persoonlijkheid omdat de auteur zich beperkt tot drie verschillende zinnen om iemand te omschrijven. Aeach's "cheshire grin" wordt ongeveer vier keer genoemd in het boek.
Blijkbaar wordt het boek verfilmd door Steven Spielberg, en ik denk dat dit verhaal in filmvorm veel beter zou werken. Ik kan het boek echter niet aanraden, tenzij je graag een 80s-nostalgie-checklist vermomd als fanfic doorloopt en jezelf graag een schouderklopje geeft bij elke referentie die je snapt.
