Geschreven bij Paulus de Boskabouter of het dubbelleven van Jean Dulieu
Lang had ik uitgekeken naar dit boek, maar wat een teleurstelling bleek het te zijn. Dat het boek niet bijster boeiend geschreven is zal nog wel een kwestie van persoonlijke smaak zijn. Ernstiger is dat het brongebruik nogal eens slordig en onbetrouwbaar overkomt: verwijzingen kloppen soms niet en wat eerst nog een mogelijkheid of vermoeden is, wordt niet zelden enkele bladzijden verder stilzwijgend tot 'feit' gepromoveerd. Allerlei 'sappige' details (die ik bij gebrek aan bronnen kan geloven of niet) leiden bij elkaar tot een hijgerig soort journalistiek. De grote vraag die na lezing van het boek overblijft luidt: Waarom heeft mevrouw Van Oort dit boek geschreven? Als ik het verkeerd zie, zal ik hopelijk gecorrigeerd worden, maar in alle eerlijkheid kan ik nu niet anders antwoorden dan dat het boek aan een persoonlijke afrekening doet denken. Het is oprecht spijtig dat mevrouw Van Oort kennelijk zo'n slechte verhouding met haar vader had, maar ik begrijp niet waarom dat in boekvorm geopenbaard moet worden; beiden hadden beter verdiend.
