Geschreven bij Zusje
Het duurde lang, minstens 200 blz. om een beetje in het verhaal te komen. Ik heb vaak op het punt gestaan er helemaal mee te stoppen. De schrijfster hanteert een soort soapstijl, waarmee ik bedoel dat het perspectief voortdurend wisselt, zonder enige overgang. Er worden veel verschillende personages opgevoerd, de stukjes zijn vaak kort, bijvoorbeeld een pagina. Regelmatig zijn er onderbrekingen in de vorm van cursief gedrukte teksten die verwijzen naar een broeierige, claustrofobische en vooral wazige situatie tussen twee kinderen die schijnbaar ergens opgesloten zitten. Dat het verhaal slecht op gang komt ligt ook aan de soms ellenlange uitweidingen over emotionele en relationele perikelen die weinig of niets met het verhaal te maken hebben en al evenmin veel toevoegen aan de hoofdpersonen. Ergerlijk vond ik ook de uitvoerige, karikaturale en sarcastische beschrijvingen van de burgemeester, de TV-producer en de weerzinwekkend deelnemers aan een 'reality soap'. Ik vatte het op als (wel terechte) maatschappijkritiek, maar het had wel wat subtieler en geloofwaardiger gekund. Ik schat dat minder dan de helft van de tekst rechtstreeks betrekking heeft op het speurwerk. Tenslotte vind ik de schrijfstijl stijfjes, een beetje oudeschooljufachtig. De oplossing van het verhaal komt heel plotseling en doet wat plichtmatig aan. Daarna worden we nog onthaald op de afwikkeling van enkele persoonlijke beslommeringen zoals een huwelijk en een mislukte date. Nee, niet mijn smaak.