Bittere bloemen

Jeroen Brouwers heeft een prachtig Nederlands woordgebruik. Hij kan de gedachten van de hoofdpersoon Julius H. heel invoelbaar beschrijven. Het knappe ervan is, dat gedachten van Julius, bewust of uit het onderbewustzijn komend, als vanzelf overlopen in herinneringen, maar ook in oordelen over wat hij om zich heen ziet gebeuren. Je beseft dan, dat je eigen gedachten ook heen en weer slingeren tussen ervaringen uit het verleden en de gebeurtenissen direkt om je heen. Het hele verhaal beschrijft nauwelijks twee dagen en het gebeurt allemaal in 2011. Het is zo actueel, het zou je opa vandaag kunnen overkomen!
De moeilijk lopende Julius komt met zijn cruise-schip aan op Corsica. Het schip ligt er 2 dagen. Op het schip blijkt een jonge vrouw te werken, die Julius van vroeger kent. Ze was ooit een leerling van hem en hij was eigenlijk altijd al verliefd op haar. Pearlene, zo heet de jonge vrouw, is aan de wal bijzonder aardig en behulpzaam tegen hem. Julius krijgt op zijn oude dag nog een soort wanhopige hoop. Hoe het afloopt? Lees het boek, het is spannend en mooi geschreven.
Fifi Meyberg

Geschreven bij Bittere Bloemen

Prachtig Nederlands, foutloos Nederlands, rijk, vloeiend, soepel, geen compromissen aan lezers die geen zin meer kunnen ontleden. Deze schrijver verstaat zijn vak, maar hij verwacht dat de lezer ook zijn vak verstaat. Herkenbaar Brouwers: de onversaagdheid waarmee hij de werkelijkheid te lijf gaat, met taal de werkelijkheid dwingend zich te voegen naar zijn, Brouwers', betekenis. Nee, Brouwers is geen schrijver die meebeweegt met wat hem overkomt, ook niet op de leeftijd van 70 jaar. Iets wat ook deze roman weer fascinerend maakt.
Behalve stilistisch ook compositorisch onberispelijk. Ik noem een paar elementen: de het boek doortrekkende genesis-scene van de dood van de moeder van de hoofdpersoon, Hammer; het het boek doortrekkende essay in statu nascendi over het woord "eigenlijk", het woord dat alle werkelijkheden verbindt; de universaliteit van zowel de almacht van de jonge Hammer als de om zich heen grijpende seniliteit van de oude; de klaagzang over de oneigenlijkheid van de Eeuwige Geliefde. Wederom, geschreven door iemand die weet hoe de bladzijden vol horen te lopen.
Een groot maar: in tegenstelling tot alle voorgaande romans van Brouwers vond ik deze vrij bloedeloos. Moeilijk te zeggen waar dat aan ligt. Aan de oneigenlijkheid van de aardse Geliefde? Gaandeweg zat ik me af te vragen waarom ik dit zat te lezen, eigenlijk. En dat is de enige vraag die een groot schrijver zijn lezer niet zal toestaan te stellen.

Positieve punten van dit artikel zijn: goede kwaliteit en voordelige koop.