Geschreven bij De Toegift
Dit is het eerste boek voor volwassenen dat ik van Carry Slee heb gelezen. Ik vond haar kinderboeken vroeger erg goed, maar ze kan ook mooi voor volwassenen schrijven en dat vind ik knap. In "De toegift" volg je het ontroerende verhaal van de ik-persoon, wiens naam niet genoemd wordt. In het begin is ze achttien en op het eind waarschijnlijk in de dertig. Eerst woont ze samen met Arnoud. Hij is een bijzondere jonge man met een eigen (pessimistische) kijk op de wereld. Wat hun verbind is de relatie met hun moeders. Die lijden beide aan psychische klachten. Op school leren ze Esmée kennen. Wat Esmée met Arnoud en de ik-persoon gemeen heeft, is de slechte relatie met háár moeder. Ook zij mist de liefde en deze overeenkomst brengt de drie bijeen. Esmée trekt bij de twee in. De ik-persoon is verliefd op haar, Arnoud niet, maar wanneer hij dit wel wordt, komt er jaloezie in het spel en groeien hij en de ik-persoon uit elkaar. Dan gaan zij en Esmée samen verder. Ze krijgen twee dochters en de ik-persoon wordt schrijfster. Het succes dat ze dan krijgt en de verhouding met haar uitgever, brengen echter ook problemen met zich mee. Ik denk dat Carry Slee gebeurtenissen uit haar eigen leven in dit verhaal heeft verwerkt. Ik denk zelfs dat zij (deels) de hoofdpersoon is. Dat autobiografische vind ik er zo leuk aan. Ik vind het realistisch, droevig, hier en daar herkenbaar, maar niet te zwaar om te lezen. Dit komt door de vlotte schrijfstijl. Het gaat allemaal niet te diep, de gebeurtenissen volgen elkaar vlug op en alles wordt kort en bondig gebracht. Hierdoor komt het echter soms wat vlak over. Wel is het heerlijk helder geschreven en de onderwerpen en de personages spreken mij aan. Ik vind het jammer dat je nadat Arnoud op zichzelf is gaan wonen, weinig over hem leest, want ik vind hem het meest interessant. Het eind vind ik enerzijds abrupt. Anderzijds is zo'n open eind fijn, omdat je je dan blijft afvragen hoe het verder is gegaan ...
