Ik vroeg het me serieus af, nadat ik het boek (met moeite) had uitgelezen. Geen vergelijk met de vorige boeken, ik herken de schrijfster er nauwelijks in. Waar de vorige boeken van Esther gekenmerkt worden door vaart, spanning en vaak verrassende wendingen, kabbelt dit boek van het begin af aan maar voort. Heel veel oninteressante details (paginavulling), flash-backs, waarschijnlijk bedoeld om aan te geven hoe Eva zich vergist had in het karakter van Dianne, maar erg saai en bijna niet relevant, nauwelijks dialogen en ook de plot is niet echt interessant. Daar waar Esther's vorige boeken zich kenmerkten door een heel verrassend eind, komt de lezer er in dit boek bekaaid vanaf. Het is allemaal heel voorspelbaar. Ook de psychologische beschrijving van de karakters is oppervlakkiger dan in de vorige boeken. Of komt dat misschien omdat de hoofdpersonen uit de diverse boeken nogal wat overeenkomsten vertonen en de lezer daardoor vertrouwd raakt met de schrijfsters zielsontledingen?
Verder wordt het franse platteland wel erg zwart afgeschilderd en de franse woorden en zinnetjes, die te pas en te onpas in het hele boek voorkomen worden op den duur erg irritant als men de franse taal niet machtig is. Is dat misschien de reden dat dit boek het stempel "literaire thriller" heeft meegekregen?
Ook de titel is vergezocht, in de psychologie wordt onder een déjà vu iets heel anders verstaan, dan simpelweg iemand herkennen aan zijn manier van lopen. Dichterlijke vrijheid?
En onder water geduwd worden door een grote, sterke vent, met je hoofd in de modderige bodem, twee handen om je hals en een knie in je rug, bezig te verdrinken.. en dan toch nog kans zien een pepperspray uit je jeans te halen en in het gezicht van je belager te sprayen...fijn voor Eva, maar wel heel erg ongeloofwaardig.
Misschien moet de schrijfster een jaartje vrijaf nemen om de inspiratie-tank weer op te laden? Laten we hopen dat het volgende boek weer een ouderwetse Esther Verhoef is, dan wachten we er maar wat langer op.
