Stephen Booth heeft met Ben Cooper en Diane Fry een fraai duo neergezet dat langzaam maar zeker, ieder voor zich, begint te beseffen dat ze toch onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Ben Cooper krijgt uiteindelijk waardering voor zijn loyaliteit, inzet en instinct, Diane Fry ziet kans om een zware rekening te vereffenen met lieden uit haar verleden.
Beiden ontkomen er niet aan om zichzelf min of meer te verloochenen terwijl ze vooral zichzelf blijven. Booth is een craftsman die fijngevoelig met dit soort menselijke tegenstellingen weet om te gaan.
De kracht van inmiddels het tiende deel uit een zichzelf versterkende reeks schuilt in het oog voor het detail, een soort dominoday maar dan op kleine en overzichtelijke schaal. Een uitspraak van Fry over haar verwekker, wellicht my father but sure not my dad, is tekenend and very close to home.
Het echte verhaal in het boek is wederom gelaagd, invoelbaar en toch weer uiterst verrassend. De andere verhaallijnen zijn als de vlakjes die een meesterslijper op een ruwe diamant weet aan te brengen.
Een schitterend boek, een kroonjuweel. Gelukkig is deel 11 al verschenen en in mijn bezit. Het wordt weer smullen.
GJHB
