Al na het lezen van de eerste bladzijden word je weer helemaal meegezogen in de door Clare fantastisch neergezette wereld van The Shadowhunters. Zoals gewoonlijk heb je weer te doen met Simon, kan je niet wachten wat er nú weer zal gebeuren met Clary en de altijd gevatte Jace, en lach je om de heerlijke opmerkingen die de kleurrijke Magnus Bane (persoonlijke favoriet) weer uit zijn mouw schudt...Maar toch is er íets, het boek doet mij minder spannend aan dan de originele triologie, immers, The Mortal Instruments zijn allen weer op zijn plaats (worden ook niet veel genoemd in deel 4), de oorlog is gewonnen (of niet?); wat nu?
Zo leest het dan ook, helaas mist het veel van de fast paced-heid, suspence en het doel van de eeste 3 delen, al heeft het einde wel weer de gewenste impact; dat 'oh!' moment waar Clare groot meester in is. (Neem Clockwork Prince welke een killer van een cliffhanger heeft, de cliffhangers van deel 1 en 2 van TMI zijn trouwens ook niet mis!)
Voor nu zeg ik wel doen (lezen), zeker voor de fans, de pro's wegen toch zwaarder dan de con's. Ook is de wereld er een waarin ik me graag verlies en wacht dan ook graag af of deel 5 me gaat brengen wat ik in dit deel gemist heb.
