HK heeft het met kennelijk plezier jarenlang columns geschreven voor het tijdschrift “está”. En de moed gehad een selectie te bundelen over de tijd waarin zoon P. van een 11-jarig kind opgroeit tot een puber van 15, die de dagen aftelt voordat hij een scooter mag berijden. Met verder weinig meer over zijn gezin in Amsterdam, maar des temeer over zijn Spaanse schoonfamilie. En over verschillen tussen leven in Spanje en Nederland. En niet alleen in de horeca… Ook weinig of niets over “Debiteuren, Crediteuren” of “Jiskefet”, waarmee hij TV bekendheid kreeg. Geen politiek of iets anders dat snel veroudert. Slim!
De meeste columns hebben niets om het lijf en hebben een hoog “feel good” gehalte. Op het eind toch een paar columns waarvan deze lezer wakker schrok. Over wel of niet een boek plannen, een vage notie in schema’s uitwerken en dan maar beginnen. Of? HK bekent dat hem meerdere malen beginzinnen opeens te binnen schoten, die als een visioen werkten: het boek schreef zich dan als vanzelf. Hier jokt hij, want boeken schrijven niet zichzelf. Zijn eerste roman kostte hem een vol jaar na zijn openbaring, om op te schrijven, laat staan zijn andere romans. Toch een ander perspectief…
Een tweede “wake-up call” betreft Koch’s tirade tegen de thuisbevalling in NL. De tirade duurt 3 columns langs en stoelt op eigen ervaringen. Het is een aanval op de NL manier om met zuigelingensterfte (hoog in de rijke, ontwikkelde wereld!) om te gaan. Alleen daarom al de moeite waard om dit boek te lezen of kopen.
