Natuurlijk is het allemaal niet literair opgeschreven. Maar wat maakt dat uit. Dit boek komt recht uit het hart. Ik heb het met tranen in mijn ogen gelezen en dat gebeurt met de meeste zogenaamde literatuur die ik gelezen heb, niet. Het is niet alleen de tragische gebeurtenis van je kinderen verliezen, dat me zo raakte en aangreep. Ook de worsteling van een introvert iemand met zijn verlies, de onvoorwaardelijke steun van mensen in zijn omgeving, het begrijpen van elkaar zonder veel woorden te hoeven gebruiken. Gewoon er zijn is genoeg. Geen poespas, kitcherigheid of ander aanstelligerig gedoe. Puur en echt. Dat zijn, naast aangrijpend, misschien de beste omschrijvingen van dit boek.
