De Ontdekking Van De Hemel

Geschreven bij De ontdekking van de hemel

Ik heb De Ontdekking van de Hemel gelezen pas na mijn middebare schooltijd. Ik was altijd wat getraumatiseerd door Mulisch, voornamelijk door De Aanslag, wat ik vreselijk vond, en door zijn verwaande gedrag in Amsterdam, waar ik hem geregeld zag lopen. Pas toen de verfilming van het boek in de bioscoop kwam, ontdekte ik hoe goed het verhaal in elkaar stak. Ik was verbaast over hoe zeer het me aansprak en ben daarom toch het boek gaan lezen, dat ik achter elkaar heb uitgelezen. Ik las het telkens in de trein en verheugd me de hele dag op de terugreis wanneer ik weer verder mocht lezen. Het verhaal zit ingenieus in elkaar en blijkt in het boek veel uitgebreider en gedetailleerder te zijn dan de film doet vermoeden. Wel besef ik me dat enige kennis van de klassieke oudheid en mythologie het boek een stuk interessanter maakt. Ik kan me voorstellen dat voor iemand zonder die achtergrond kennis een hoop verloren gaat. Mulisch was immers wel iemand die zich graag elitair opstelde en zich dan ook als auteur op het meer elitaire publiek richt.

Geschreven bij De ontdekking van de hemel

Dit boek wordt gezien als een van de grootste Nederlandse literaire werken ooit. En aangezien ik nu de tijd had om het te lezen, heb ik dat nu dan ook gedaan. Om te kijken of het echt zo geweldig is. 900 pagina's in totaal.
Het verhaal is vrij langdradig, maar door de prettige schrijfstijl voor een groot deel toch vermakelijk om te lezen. Het verhaal is in feite een groot levensverhaal van de kringloop van het leven. Gecombineerd met enkele verrassende plotwendingen. En op sommige momenten ontstaat dan bij de lezer dan ook de vraag "wat zou ik doen in deze situatie?"
Het is opgebouwd uit 4 delen, waartussen tussenstukken zitten die weer vanuit een ander perspectief (engelen) geschreven zijn. Met name de eerste 3 delen zijn hierbij sterk schreven. En de tussenstukken zijn misschien nog wel de beste delen uit het boek. Mulisch geeft in bepaalde hoofdstukken stof tot nadenken en aan dat hij een slim man is, met veel kennis van veel verschillende onderwerpen. En deze zijn op een goede manier in dit boek verwerkt. Daarnaast zijn de eerste 3 delen op een hoog niveau geschreven. Echt sterke zinsopbouw met goed gekozen metaforen. Hierdoor leest het boek ondanks zijn lengte lange tijd goed weg.
Naar het einde (deel 4) toe verlangd men als lezer naar een ontknoping. Dat er spanning komt en dat alles samenvalt. Alhoewel de spanning bij de passages in Rome wel worden opgewekt, laat het verhaal daarna mij toch niet helemaal bevredigd achter. De laatste tientallen pagina's waarbij men hoopt op de allesomvattende spannende climax die in 800 pagina's is opgebouwd, verzanden helaas in erg lange dialogen. Uiteindelijk vallen een aantal puzzelstukjes wel op zijn plaats, maar de manier waarop dit gebeurd is voor mij langdradig en toch niet echt bevredigend. Hierdoor was het einde van deze goede roman voor mij toch wel teleurstellend. Ik had na de sterke eerste 800 pagina's een nog beter einde verwacht. Dat helaas niet helemaal kwam.
Het is zeker een interessant boek om te lezen. Maar de hype dat aan dit boek bijna mythische proporties worden toegekend, vind ik toch wat overdreven. het is een dik boek met zeer veel diepgang. Een sterk levensverhaal. Maar van mij had het verteltempo wat hoger mogen liggen. En het einde had naar mijn mening nog beter kunnen zijn. Ik vind het dan ook 4 sterren en geen 5 sterren.

Geschreven bij De Ontdekking Van De Hemel

Research, ja, maar de hoeveelheid gegeven informatie in dit boek is niet in balans met de rest (de uitwerking van de personages bijvoorbeeld). En daar moet je van houden. De zogenaamde alwetendheid van de schrijver wekt bij mij in ieder geval zeer grote irritatie op. Overigens ben ik niet de enige die daar zo over denkt hoor, maar kennelijk heerst in Nederland de gedachte dat je er alleen bij hoort als je dit boek goed vindt. Kijk maar eens op het internet, en dan met name ook recensies van buitenlandse lezers. Daar zie je toch ook wel eens andere verhalen voorbij komen. Je houdt ervan of je houdt er niet van. En ik hou er dus niet van.. Maar daarom ben ik nog niet 'niet wijs'.

Geschreven bij De ontdekking van de hemel

Dit boek werd me door menigeen aangeraden en door meerdere mensen rondom mij tot 'het beste boek ooit' uitgeroepen. Vreemd is het dus niet dat ik begon te lezen met zeer hoge verwachtingen.
De Aanslag van Mulisch vond ik wonderschoon, Twee Vrouwen iets minder, maar toch aardig voor zijn omvang. De Ontdekking van de Hemel moest deze kleine tegenvaller (die Twee Vrouwen toch voor me was) dus weer rechttrekken. Dat heeft het boek uiteindelijk niet gedaan. En ik zal uitleggen waarom:
Mulisch maakt graag gebruik van metaforen. Op zich niets mis mee, maar nadat ik al twee boeken van hem gelezen had, deden de enorme aantallen vergezochte vergelijkingen bijzonder geforceerd aan. De kracht van alle metaforen valt daarmee weg.
Ook het verhaal kon me niet echt behagen. Hoewel de verschillende karakters in het boek zeer interessant zijn, kakt het verhaal volledig in bij de geboorte van Quinten. Vanaf daar raken de karakters bijna vlak vergeleken met de karakters die eerder in het boek voorkomen. De spanning om door te lezen vervalt daarmee.
En dan de plot: die komt uit het niets en is vergezocht. Op zich is er niets mis met ongeloofwaardige gebeurtenissen, maar het eind lijkt niet te passen bij de zo nuchtere eerste driekwart van het boek. Als ik rare dingen wil lezen, pak ik wel Harry Potter.

Verder moet ik zeggen dat het boek ook veel hele goede elementen bevat, waardoor het van mij nog 3 sterretjes krijgt. En... misschien ben ik wel gewoon te dom om het genie ervan in te zien. Ik zou het boek niet aanraden, maar ook niemand die het wil lezen afraden. Lezen blijft natuurlijk een kwestie van smaak.

Een knap boek. Maar pas vanaf ongeveer pagina 588 begon het mij werkelijk wat te boeien (waarmee ik nou ook weer niet zeggen wil dat het daarvoor alleen maar saai is); daar waar Quinten zijn vader wil gaan zoeken en op reis gaat naar Italië. Daar begint het boek dan ook een soort avonturenroman te lijken.
Eerder las ik van Harry Mulisch "het stenen bruidsbed", wat ik een vreselijk boek vond. "Twee vrouwen" vond ik beter, en dit was het beste boek van de 3 die ik van deze schrijver gelezen heb. Maar hij spreekt me niet aan. Zijn personages vond ik in dit boek evenals in zijn andere boeken houterig, robotachtig. Al zijn schrijven over astronomie en architectuur, zaken als de relativiteitstheorie en de quantumtheorie spreken mij ook al niet aan, waardoor ik toch iets wezenlijks van dit boek mis, neem ik aan. Ik heb er domweg niet voldoende kennis van. En voor de rest is het hele verhaal me te fantastisch, al zit het knap in elkaar. Van een dergelijk genre houd ik toch al niet. Verder komt Mulisch's schrijfstijl altijd koud op mij over. Kortom: ik kan het boek waarderen, maar het is niet “mijn” boek.

Geschreven bij De ontdekking van de hemel

Religie, metafysica, astronomie, politiek, geschiedenis, kunstgeschiedenis en nog veel meer heeft Mulisch verweven tot een prachtig en spannend verhaal. Een boek om meer dan eens uit de kast te halen !

Geschreven bij De Ontdekking Van De Hemel

Schrijvers van onderstaande recensies snappen kennelijk niet waar het misbruiken van de personages over gaat. Natuurlijk is het logisch dat een schrijver research doet. Wat het grote gebrek is aan De ontdekking van de hemel, is dat deze research het enige is wat naar voren komt. De schrijver slaagt er niet in zijn research en zijn filosofische gedachten te combineren met een boeiend verhaal. Gevolg: de emotie ontbreekt. Het wordt een oplepelen van feiten en gedachten. De personages worden alleen gebruikt om de feiten en gedachten naar voren te brengen. Voor degene die nog niet snapt wat er nu bedoeld wordt, lees Nachttrein naar Lissabon van Pascal Mercier. Ook filosofisch, maar een stuk boeiender. De ontdekking van de hemel is niet boeiend en ontzettend overschat. En dat einde...te belachelijk gewoon..

Geschreven bij De Ontdekking Van De Hemel

Omdat dit boek gekozen werd tot beste Nederlandse boek aller tijden heb ik het gekocht.Ik kan me geen grotere tegenvaller bedenken en vraag me ook echt af hoe het kan dat er zoveel mensen zijn die helemaal gek zijn van dit boek. Als lezer krijg je een overdosis aan informatie. Ik zie het echt voor me hoe Mulisch lekker in de bibliotheek literatuuronderzoek aan het doen is en vervolgens al deze dingen uitkauwt in dit boek. Verder misbruikt hij mijns inziens zijn personages om zijn eigen filosofische ideetjes de wereld in te helpen. Ik heb mezelf meerdere malen moeten dwingen om door te lezen. Ik was in de naieve veronderstelling dat ik dit boek zou gaan waarderen wanneer ik het uit had, want het wordt toch niet voor niets als beste Nederlandse boek gekozen. Niets was minder waar. Wanneer je de informatie die Mulisch de lezer geeft weghaalt blijft er bar weinig over. Waar zijn de emoties? Er vallen toch wel wat doden te betreuren in dit boek, maar dit wordt allemaal behoorlijk plastisch benaderd. En het inleven in de hoofdpersonen laat ook zeer te wensen over. Kwam er op bladzijde 800 ergens achter dat Quinten een paardenstaart heeft.. Nee, dan vind ik Het huis van de Moskee (Kader Abdolah, nr 2 op de lijst) en Nooit meer slapen (Hermans, 5 op de lijst) vele malen mooier. Die schrijvers pretenderen niet alles te weten, schrijven beeldend en met emotie en weten te boeien. Samengevat: De ontdekking van de hemel is zwaar, zwaar, zeer zwaar overschat.

Ik heb dit boek voor het eerst gelezen toen ik 15 was en was erg geboeid door de knapgeschreven verhaallijn, maar zeker ook door de woordkeus. De karakters gingen echt voor me leven. Nu, 5 jaar later heb ik het nog eens gelezen en wordt ik weer gegrepen door de karakters en hun beweegredenen.
De jubileumeditie ziet er mooi uit, maar jammer genoeg staan er veel spelfouten in. Dit was in de originele uitgave minder.

Voor ieder die een goed literair boek wil lezen met een goed verhaal: de ontdekking van de hemel is een aanrader!

Geschreven bij De Ontdekking Van De Hemel

Zonder meer een indrukwekkend boek. Ik hou van de manier waarop Mulisch het hele verhaal stoffeert met filosofische en wetenschappelijke wijsheden, al bekruipt me soms het gevoel dat hij dat vooral doet om zijn eigen kennis te etaleren. Echt storend wordt dat echter niet; het boek blijft ondanks de grote hoeveelheid informatie boeien. Mulisch is in bepaalde episodes meer filosoof dan schrijver, en een goede ook (en dat zeg ik als overtuigd theïst!). Hij probeert continu de diepere betekenis en universele symmetrie te vinden achter alledaagse en schijnbaar toevallige zaken, en daar hou ik erg van.

In de eerste helft van het verhaal mistte ik soms de vaart; wat mij betreft hadden die vierhonderd pagina's over Onno en Max ook in honderd pagina's gekund. Er wordt veel verteld, heel veel, vaak zonder dat het echt van belang is voor het grotere verhaal. Na de geboorte van Quinten komt het verhaal echter op stoom en wordt het boek een pageturner, voortgedreven door het mysterie. Een soort Dan Brown avant la lettre. Prachtig hoe het verhaal uitloopt op een apotheose vol onverklaarbaarheden.

Al met al een bizar verhaal, doorspekt met religieuze en historische motieven. Het zet je hier en daar aan het denken, maar door de voortdurende relativering ook weer niet te lang. Een ding is zeker... je zult nooit meer naar romeinse neoclassicistische architectuur kunnen kijken zonder te denken aan 'de Burcht' uit de Somnius Quinti.