Op de Grebbeberg en elders stonden Nederlandse soldaten tegenover de Waffen-SS, de elite van het Duitse leger. Zij streden met de moed der wanhoop tegen een vijand welke veel beter was bewapend en oorlogsmisdaden beging. Desalniettemin verdedigde de Sectie Militaire Geschiedenis het Duitse optreden. Veteraan Jagtenberg kroop in de pen, en schreef dit antwoord.
Jaccuse, betitelde Zola zijn verdedigingsrede van Dreyfus, die ten onrechte van spionage werd verdacht. Jagtenberg koos met zijn titel bewust voor deze associatie. Zijn boek behandelt
namelijk eveneens een groot onrecht.
Het gaat daarbij om de beeldvorming over de SS, de gevreesde eliteeenheid van de Nazis, die vaak ook verantwoordelijk was voor de behandeling van krijgsgevangenen. In tal van publicaties die na de
oorlog verschenen, is beschreven dat daarbij de oorlogsregels dikwijls met voeten werden getreden. Tenminste tot 1990. In dat jaar verschijnt Mei 1940. De strijd op Nederlands grondgebied, geschreven door een tweetal medewerkers van de Sectie Militaire Geschiedenis. Bij veel oud-strijders, bekend met de praktijken van de SS, wekten de vergoelijkende uitspraken uit dit boek verbazing en woede op. Een zon oud-strijder was Wim Jagtenberg.
Hij liet het er niet bij zitten en kaartte de zaak aan bij het Ministerie van Defensie. Dit boek geeft weer wat er werkelijk gebeurde met de krijgsgevangenen en beschrijft tevens het moeizaam verlopende contact van Jagtenberg met Defensie. Basis van het betoog vormt Jagtenbergs in 1995 gepubliceerde brochure Geschiedvervalsing over de Meidagen van 1940. Kiest Defensie vóór de SS en tegen haar veteranen? Dit geschrift is echter aangevuld met tal van nieuwe ontwikkelingen
rond deze schrijnende zaak.
