Mooi boek, maar ik vond de hoofdpersoon geen leuk mens. De drieeendertigjarige Liv krijgt een brief van een man die beweert haar vader te zijn. Ze heeft geen reden daar aan te twijfelen, behalve dan dat ze al een vader heeft.
Ze gaat een tijdje met een nieuwe vriend naar Zuid-Afrika en heeft weinig behoefte te onderzoeken hoe het zit met deze zogenaamde vader. De man zelf, ondertussen, probeert meer toenadering te zoeken. Hij is de tweede hoofdpersoon van dit boek, en tussen het verhaal van Liv door, leren we meer over deze man.
Liv denkt vooral aan zichzelf en vind het niet nodig om bij haar vriend, Julian, te blijven, als ze een kans krijgt om meer van Zuid-Afrika te zien te krijgen (terwijl Julian daar werkt). Ze vlucht als het ware weg en reageert niet op Julian's berichten op haar telefoon noch die van anderen.
Ze vormt nieuwe contacten met andere mensen maar niets is blijvend, op een enkele vriendschap na.
Het Zuid-Afrika van Postuma de Boer herken ik (tenminste, de grote stad) en het is best deprimerend hierover te lezen. Het leest wel lekker weg maar de hoofdpersoon en de setting maakte dat ik het boek niet zo geweldig vond als het misschien wel is.
Het verhaal klopte wel helemaal vond ik (geen onwaarschijnlijke gebeurtenissen, geen truukjes) en de verhalen van Liv en haar vader sloten naadloos op elkaar aan.