The Da Vinci Code is inmiddels een overbekend verhaal. Het mysterieuze plot is verfilmd en zelfs de non-lezers in de wereld zijn gezwicht voor dit boek dat toch een dikke 400 pagina's telt. Nieuwsgierig naar de achtergrond van deze hype, heb ook ik uiteindelijk deze Dan Brown uit de bibliotheek geleend.
Het duurde niet lang voor mijn interesse gewekt was. Dan Brown schept een indrukwekkend beeld van het Louvre, de Mona Lisa, en andere bekende kunstwerken en settings. Zeer interessant dus voor de reislustige lezer. Vooral fervente Frankrijk- bezoekers zullen hun hart op kunnen halen. De moord van Jacques Saunière leek veelbelovend voor de rest van het verhaal.
Helaas kwam ik wat mij betreft van een koude kermis thuis. De beloftes van een goed, spannend verhaal kwamen amper uit. Waar ik mij ten eerste uitermate aan stoorde waren de personages. De hoofdpersonen , Robert Langdon en Sophie Neveu zijn niet meer dan flat characters te noemen. Ze krijgen een naam, maken dingen mee en doen hun best het mysterie op te lossen. Dan rest mij de vraag: wie zijn zij? Dit wordt in zijn geheel niet beantwoord. Langdon lijkt geen gevoelens of emoties te hebben, of zij blijven in ieder geval heel ver op de achtergrond. Hetzelfde met Sophie Neveu; zij wordt uiteindelijk bedreigd met een pistool, maar het doet mij niks. Wat maakt het uit als een personage dood gaat of dat risico loopt, als zij voor de lezer toch al nooit tot leven is gekomen?
Vervolgens was ik ook niet bijster onder de indruk van de storytelling kwaliteiten van mr Brown. Hij lijkt mij meer geschikt voor het opzetten van speurtochten en rebusen dan voor het schrijven van een bestseller. Op dit argument weet ik het bestaan van een heleboel tegenbewijs, dus zal ik mij daar verder niet over uitlaten. Wat er dan inzit aan verhaal, vind ik eerlijk gezegd erg vergezocht. Het is niet duidelijk waar precies de grens tussen fictie en non-fictie precies ligt, en dat schept verwarring.
Het komt erop neer dat Dan Brown een indrukwekkend mysterie heeft bedacht, dat goed in elkaar zit en ook nog eens een mooi beeld van cultuur schept. Dat mensen van alle leeftijden The Da Vinci Code lezen, kan niet anders dan een goede bijdrage doen aan de ontwikkeling van de mens. Zeker de jeugd kan wel een gezonde dosis cultuur en religie gebruiken, al is het alleen maar voor een goede basis van algemene kennis. Duimen omhoog voor Brown wat dit betreft, maar het betekent niet dat we niet meer kritisch tegenover hem mogen staan. Het lijkt wel of hij inmiddels zijn status wel verdiend heeft, en daarom niemand meer een kritisch oordeel over zijn boeken durft te geven. Het gevoelsleven van de personages ontbreekt zo goed als helemaal, en het is meer een verslag dan een verhaal te noemen. Aan de andere kant, misschien heeft de gemiddelde Nederlander geen behoefte aan drama en 'poespas', en is het gebrek daaraan juist de reden voor het succes van de Da Vinci Code!
