Stemmen van de ziel

Dit boek houdt het midden tussen een document en een roman. Zelfs als je dementie wetenschappelijk benadert en het 'slechts' als een fysieke aftakeling ziet, ga je tijdens het lezen van dit boek toch inzien dat er zoveel méér te ervaren valt, als je ervoor open kunt en durft te staan. Wat de medische wereld als hallucinaties ziet, kunnen herbelevingen zijn van ervaringen en gebeurtenissen in het verleden van de dementerende. In dit boek willen de man en beide zoons en schoondochters van een dementerende vrouw haar herinneringen uit haar jeugd niet laten onderdrukken door medicatie. Zo lang mogelijk proberen zij zelf voor de vrouw te zorgen en haar (ziel) zo de gelegenheid te geven om haar verhaal (een altijd verzwegen trauma) te vertellen. De schrijver van het boek is de jongste zoon en hij staat heel erg open voor deze benadering van de ziekte. Hij weet opvallend snel uit te leggen, dat hier een ziel aan het woord is die een verhaal naar buiten moèt brengen, om zo een traumatische gebeurtenis uit het verleden te verwerken en om vergeving te vragen. Pas dan komt de ziel tot rust en kan gereinigd deze wereld verlaten. De echtgenoot van de vrouw heeft, als velen van zijn generatie moeite met een emotionele beleving, hij benadert de dingen in het leven rationeel. Het kost dan ook heel wat overredingskracht van de zoons en schoondochters om hun vader te laten geloven in wat er nu eigenlijk aan de hand is. Wanneer hij hier eindelijk voor open kan staan en de ziel van zijn vrouw de vergeving kan schenken waarnaar zij zo wanhopig verlangt, kan zij in vrede naar een andere dimensie terugkeren. Dit boek is absoluut niet 'zweverig' en kan zeker tot hulp en steun zijn en meer begrip brengen aan mensen, die met dementerenden te maken hebben en beslist niet alleen beroepshalve.

Heel erg mooi om te lezen dat de familieleden de diepere betekenissen van het gedrag en spreken van hun moeder zo serieus namen en probeerden te begrijpen! Heel erg mooi om te lezen dat hun moeder haar nare ervaringen nog zo goed kon verwerken door ze her te beleven en de emoties alsnog te uiten!

Zonder ook maar in het minste af te doen aan de geestelijke diepgang van het verhaal, denk ik dat door een ziekte zoals dementie de hersenen vrij spel kunnen krijgen om onderdrukte gevoelens en onverwerkte emoties alsnog te uiten. Zolang emoties geen uitweg in het leven krijgen, blijven ze opgeslagen in de hersenen (amygdala). Een ander deel van onze hersenen zorgt ervoor dat we geconditioneerd kunnen reageren op gebeurtenissen (prefontale cortex). Als dat deel aangedaan raakt, kunnen we ons in meer of mindere mate onbeheerst gaan gedragen.

Dit verhaal laat ook zien, dat medicijnen een -soms zeer onwenselijke- keerzijde hebben. Ze lijken vaak de tastbare, droevige eindvormen van ons quasi wetenschappelijk denken te zijn.

Heel erg mooi om te lezen over geloof, over de ziel, over de diepgang van het leven! Een heel mooi boekje om te lezen!

Uiteraard moet ik beginnen met te zeggen dat het uit het zicht is geschreven van een ervaringsfamilie. Uiteraard heeft men uit meerdere bronnen geput, zoals medici etc., toch ben ik van mening dat wij veel geleerd hebben van het boek.
Het allerbelangrijkste was, dat je ls "mogelijke" patiënt vooraf duidelijk moet maken wat jezelf graag wil in het geval dat je dement wordt.
Uiteraard is er verschil tussen een "agressieve" en/of "tamme" dementerende. Ook dit moet in de familie besproken worden/zijn, in geval van dementie.
Ik kan mij voorstellen, dat er mensen zijn, die met dementie niet willen leven en vind dan ook dat men keuzes moet kunnen vastleggen in een soort wilsverklaring.
Als ik het boek lees, weet in niet of Nederland daar al klaar voor is, hoewel de discussie voor actieve levensbeëindiging weer in de picture is.
Het verhaal in het boek leest inderdaad een beetje roman-achtig, wat in zekere zin ook wel prettig is.
Zelf heb ik een beetje ervaring met demente mensen, maar meer uit beroepservaring, toen ik nog werkzaam was.
Nogmaals een tip van de sluier dementie heeft dit verhaal wel gelicht, maar ik weet dat er diverse vormen van dementie zijn en het moeilijk is dit goed te omschrijven. Deze ziekte is als een vingerafdruk, geen enkel geval is hetzelfde en iedere patiënt heeft zijn eigen verleden.