Geschreven bij Inheritance
Met Inheritance kom je aan het eind van een era. Met een glimlach op het gezicht rollen de laatste tranen over je wangen heen. Een vervolg zal er niet kunnen komen zonder dit verhaal te schaden. Beter kan het niet worden, het is het ultieme einde. Elke bladzijde lees je met ontzag voor de prachtige schrijverskunst van Paolini (die de wereld an Alagaesia niet achter zich zal laten in eventuele toekomstige verhalen), en je kijkt ernaar uit om te weten of ze het zal lukken. Je wilt zo graag weten hoe het eindigt, al wil je niet dat het verhaal stopt. Zal Eragon sterven als de laatste rijder? Komt het laatste ei uit? Wat gebeurt er met Murtagh, Toorn en Shruikan en de eldunari? En wat kan Eragon nog doen als het hem lukt om Galbatorix te vermoorden, of als het niet lukt. Als je denkt het volgende gedeelte te kunnen voorspellen, weet Paolini je telkens te verassen.
Er worden vele bladzijden gewijd aan het beleg van diverse steden, maar nooit wordt het vervelend. En geloof me, er staan nog vele verassingen op je te wachten. En traantjes
