Dit boek is geschreven vanuit een wisselend perspectief. Het ene gedeelte of paragraaf van het hoofdstuk is geschreven vanuit de Thulenen en het andere gedeelte vanuit de Badeners. Zo leer je de gedachtengang van beide volken goed kennen en begrijpen. Vooral Christian, de zoon van de Konega, leer je goed kennen. Omdat de vrouwen het voor het zeggen hebben, is hij ook uitgesloten van troonopvolging. Hij moet trouwen met een verre verwant, een zogeheten Dottir, een nakomeling van Sigrid Helgadottir, de stichtster van Thule. Zijn dochter zal de Konega dan kunnen opvolgen. Hij wordt echter verliefd op een meisje uit het gewone volk, Thura. Zij vullen elkaar goed aan, want wat hij aan bepaalde eigenschappen mist, heeft zij. Hij is zachtaardig en heel gevoelig voor anderen, terwijl Thura juist een zekere hardheid bezit. Dit is een van de vele kleine verhaallijnen die deel uit maken van het grote verhaal, hoe verzetten de Thulenen zich tegen de Badeners. Deze kleine verhaallijnen zijn allemaal goed uitgewerkt en sluiten goed aan bij de grote verhaallijn. Aan het eind van het verhaal blijf je ook niet met vragen zitten.
Wat mij vooral opviel is dat het boek in de toekomst speelt, maar dat je voor je gevoel een paar honderd jaar terug gaat in de tijd. Na de derde wereldoorlog moest alles opnieuw uitgevonden worden. Dit doen beide werelddelen op een heel verschillende manier. Bij de Badeners zijn de mannen de baas, bij de Thulenen de vrouwen. De Badeners beschikken over machines en techniek, de Thulenen hebben een goede band met Moeder Aarde en met de natuur. Deze relatie met de natuur wordt ook erg goed weergegeven. Als de Badeners Thule ontdekken en willen veroveren moeten deze uitersten ook wel botsen. De Konega moet helemaal niets van de Badeners hebben, maar volgens Christian moet dat toch wel meevallen. Hij trekt met een aantal Badeners de wildernis van Thule in. Hier komt hij erachter dat zijn moeder gelijk had en dat Badeners erg verschillen van de Thulenen. En wat nu? Hoe kunnen de Badeners gestopt worden?
Personages worden niet heel uitgebreid beschreven, maar dat hoeft ook niet. Aan een paar treffende woorden heb je soms genoeg en weet je precies hoe een personage in elkaar zit en zal reageren. Het verhaal is echter niet voorspelbaar, het blijft spannend. Ook de titel en cover passen ontzettend goed bij het boek. Ze geven weer waar het boek over gaat, maar geven niets prijs over de afloop van het verhaal.
De schrijfstijl komt wel een beetje ouderwets over, maar de thema’s die in deze boeken aan de orde komen zijn nog steeds actueel. Hoe ga je met elkaar en met de natuur om? Hoe zal het zijn als vrouwen het helemaal voor het zeggen hebben en mannen geen inspraak hebben? Deze boeken zetten je aan het nadenken over hoe het eventueel ook anders zou kunnen. Het zijn jeugdboeken en zeker nog de moeite waard om te lezen als volwassene!