Geschreven bij Tirza
Tirza van Arnon Grunberg is een roman met als hoofdpersoon Jörgen Hofmeester. Hij is op het eerste gezicht een wat saaie man, wiens trots in zijn kinderen ligt. En dan vooral in zijn jongste dochter Tirza, die hij de 'Zonnekoningin' noemt. Zijn echtgenote is drie jaar geleden weggegaan om een relatie met haar oude jeugdliefde te beginnen. Dan staat ze opeens weer op de stoep, vlak voor het eindexamenfeest van Tirza. Dit feest verloopt voor alle partijen anders dan gedacht, vooral als Jörgen het vriendje van Tirza ontmoet: een jongen die volgens hem precies op Mohammed Atta lijkt. De jongen wordt voor hem de personificatie van het terrorisme in de wereld. Vanaf dan begint Jörgen steeds verder af te glijden, maar hoe ver precies komt de lezer pas als allerlaatste te weten...
Dit was het eerste boek dat ik las van Arnon Grunberg. Ik had er al veel over gehoord, het leek mij een intrigerend verhaal. Vanaf bladzijde een zat ik meteen in het boek. De schrijfstijl was wat mij betreft heel boeiend, hoewel regelmatig ook nogal plat. Normaal gesproken kan ik mij aan plat taalgebruik storen, maar op een of andere manier komt Grunberg er prima mee weg. Misschien omdat andere zinnen juist bijna poëtisch geschreven zijn. De afwisseling maakt het interessant en spreekt tot de verbeelding.
Qua thematiek spelen vaderliefde en xenofobie toch wel de grootste rollen, al zijn dat zeker niet de enige thema's in Tirza. Vooral het eerste thema is mooi uitgewerkt. De band die Jörgen met zijn jongste dochter heeft is alles behalve vanzelfsprekend. Soms lijkt de band zelfs beklemmend, wat naar mate het boek meer vordert steeds meer tot uiting komt. Eigenlijk is Jörgen vooral bang. Bang om toe te geven dat hij zijn baan kwijt is, bang om te sterven, bang om Tirza te verliezen... Angst is dan ook een rode draad door het verhaal heen.
De personages zijn bijzonder en staan allemaal op zich. De lezer ziet het verhaal vanuit Jörgen's perspectief, hij is dan ook het meeste uitgewerkt. Tirza zien we eigenlijk alleen maar zoals hij haar ziet; dat is jammer, maar tegelijkertijd ook boeiend. Vaak voelde ik met Jörgen mee en op sommige momenten kon ik me zelfs met hem identificeren, wat best eng is eenmaal bij het einde aangekomen. Dit getuigt in ieder geval van een goede schrijfstijl en 'echt' neergezette personages.
Tirza heeft bij mij een diepe indruk achtergelaten. Het is een intrigerende roman over liefde en angst in al zijn vormen. De schrijfstijl is afwisselend en daardoor interessant, maar echt interessant zijn de personages, de thema's en de manier waarop deze zijn uitgewerkt. Al vanaf het begin krijgt de lezer een beklemmend gevoel, wat in deel drie alleen maar wordt uitvergroot tot een schokkende climax. Dit is een boek wat ik niet gauw zal vergeten.
