Op zijn vierentwintigste is Benjamin al een half leven wees. Een groot schuldgevoel heeft hem naar het buitenland gedreven, waar hij de tijd doorbrengt in gezelschap van toevallige vriendinnen en zijn eigen gedachten. Op een dag ontvangt Benjamin op zijn hotelkamer in Barcelona een brief van Lotte, zijn Grote Liefde uit vroeger tijden. De brief voert hem terug naar het verleden en naar de oorsprong van zijn schuldgevoel. Met onderkoelde humor vertelt hij over zijn leven en de mensen die daarin een belangrijke rol hebben gespeeld. Over Lotte, die op een dag zijn leven binnendenderde als een vrachtwagen een benzinestation. Over zijn vader, die hij nooit heeft gekend maar op wie hij erg lijkt – volgens mensen die zijn vader hebben gekend. En over zijn moeder, die hij wel heeft gekend, maar niet lang genoeg om zoveel over haar te weten als haar broer, oom Otto, over haar weet.
Zijn wereldvreemde oom Otto praat alleen nooit over zijn verleden. Tot hij op een dag ineens begint te vertellen, en na dit verhaal verandert alles. Benjamin realiseert zich dat hij een enorme schuld te vereffenen heeft. Mensen die ik ken die mijn moeder hebben gekend is een even grappige als tedere, van eenzaamheid doortrokken roman over liefde en verlies, en over een schuldgevoel dat je leven voorgoed kan veranderen. Arjen Lubach is een meesterlijk observator van het absurde in het alledaagse menselijke verkeer, waarin we voortdurend naar een ander hunkeren en desondanks van onszelf en van elkaar vervreemd blijven.