Het boek baseert zich op 2 miljoen diepte interviews. Een beetje rekenwerk levert op dat dit 250 jaar duurt wanneer je dit met 10.000 interviewers doet. Uitgaande van een uur gesprek en een uur analyse. Men baseert zich dus op digitale vragenlijsten waarin mensen scores invoeren. Dat is geen diepe interview...
De vraag die in het boek centraal staat is; maak ik gebruik van mijn talenten, mijn sterke kanten. Talent wordt hierin omschreven als iets dat je van nature bezit en een positief resultaat met zich mee brengt. Men geeft het voorbeeld van een vliegtuig dat lijkt neer te storten. In de paniek die ontstaat in de cabine zou je de talenten van mensen kunnen herkennen.... Lees dit rustig nog eens. Zet Rembrandt in een vliegtuig dat crasht en hij schildert de nachtwacht! Zijn primaire reacties hetzelfde als talenten?
De schrijvers krijgen hun verhaal gewoon niet rond. Een paragraaf met de titel 'Het eerste revolutionaire instrument is een middel dat u helpt uw natuurlijke instrumenten te onderscheiden van de dingen die u kunt leren', maakt nieuwsgierig. Een revolutionair instrument??? Wat zou dat zijn? Het blijkt om nadenken te gaan. Nadenken over wat je leuk vindt en waar je bevrediging uit haalt....
Verder introduceren de schrijvers hun eigen online test om je eigen sterke punten te ontdekken. Ze hebben 34 thema's waarbinnen de sterke punten kunnen liggen. Deze test is een vragenlijst die je moet invullen. Je geeft steeds aan welke van twee stellingen het beste bij je past. Dit moet je snel doen, want je hebt 20 seconden om te regeren. Daarna gaat de test door naar de volgende vraag. Op deze manier wordt de uitslag gevalideerd. Doordat je geen tijd hebt om zaken af te wegen zou je de beste antwoorden geven. De test is ook niet betrouwbaar wanneer deze herhaald zou worden, aldus de schrijvers.
Vervolgens krijg je een verslagje (anderhalf A4). In dat verslag herken je jezelf? Niet onlogisch, want je hebt net dat verslag zelf zitten samenstellen. Je leest in de tekst eigenlijk gewoon de stellingen terug, maar dan in andere woorden. Daarnaast wat algemeenheden die iedereen wel prettig vind om te lezen, zoals 'En u wilt vooral gekend zijn en gewaardeerd worden om de unieke en sterke eigenschappen die u heeft.' Dit noem je het ‘Barnum effect’. Zo maakt de Libelle haar wekelijkse horoscopen.
Aan het einde van het boek gaat men in op hoe organisaties ervoor kunnen zorgen dat ze werkelijk de sterke punten van mensen kunnen gebruiken. Stap 1: Ga beter selecteren. Stap 2: Gebruik hiervoor onze sterke punten detector. Dit wordt niet met zoveel woorden gezegd, maar tussen de regels door kun je bijna niet tot een andere conclusie komen. Al was het alleen maar omdat de schrijvers vinden dat hun thema's eigenlijk de enige thema's zijn die je als mens kunt hebben. Overigens heet een van de thema's 'woo' (= innemendheid)
Het boek is een blamage. Het wil een wetenschappelijke indruk wekken, maar tussen de regels door zie je dat er niets van klopt. Het boek pretendeert revolutionair te zijn. Dit wordt onderbouwt met citaten van Jung en Spinoza.... Een paragraaf over verbindingen in je hersenen geeft het boek een neurologisch tintje. Leuk om te lezen, maar de conclusies die daaraan verbonden worden zijn gammel.
Goede marketing voor hun eigen meetinstrument, verder nauwelijks serieus te nemen. Jammer want het uitgangspunt is positief. Ga uit van de sterke kanten van mensen en probeer ze daar beter in te maken.
Kortom, dit boek kun je gewoon laten liggen.
